Οι άνθρωποι που συναντάς στις διακοπές

 

Εκείνοι που ακόμα κι αν δεν ξανασυναντήσεις ποτέ, έχουν ήδη προσθέσει με τη συμπεριφορά τους ένα όμορφα θετικό κομμάτι στις αναμνήσεις των διακοπών σου. Μπορεί να είναι η κοπέλα στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, ο σερβιτόρος στην ταβέρνα που επισκέφθηκες, η πωλήτρια σε ένα κατάστημα, ο πλανώδιος με τα μπαλόνια, ο τύπος στο περίπτερο που πήρες καπνό ή ο ψαράς με το καλημέρα και το πλατύ χαμόγελο.

Σε μια πρόσφατη συζήτηση που είχα, όταν ρώτησα το συνομιλητή πώς πέρασε στις διακοπές απάντησε «Τέλεια! Το προσωπικό εκεί ήταν πολύ φιλικό και φιλόξενο. Με εξέπληξαν. Ήταν πολύ καλοί και με τον γιο μου». Δεν μου ανέφερε πώς του φάνηκε η χώρα, ποιους αρχαιολογικούς λόγους επισκέφτηκαν, σε ποια μουσεία πήγαν ή τι δραστηριότητες έκαναν εκεί. Μόνο το συναίσθημα που ένιωσε από τους ανθρώπους του καταλύματος.

Κανένας από αυτούς τους ανθρώπους του καταλύματος δεν ξέρει πραγματικά πόσο τον επηρέασε. Όμως, το έκανε. Όχι με κόπο ή με σκοπό, απλώς το έκανε με μια απλή χειρονομία, με ένα βλέμμα που δήλωνε ειλικρίνεια ή με μια κουβέντα αυθόρμητη και με προθυμία για βοήθεια. Πράματα αυτονόητα που δεν είναι αυτονόητα.

Είναι αυτοί οι άνθρωποι που αν τύχει να ξαναπάς εκεί που τους συνάντησες, τους αναζητάς γιατί τους νιώθεις γνώριμους. Είναι αυτοί που τελικά γίνονται σημεία αναφοράς στους προορισμούς σου. Είναι κάποιοι από αυτούς που θα κρατήσεις ως φίλους ή και ως στενούς φίλους. Είναι οι άνθρωποι που θα καθορίσουν ολόκληρη την εμπειρία που είχες στο ταξίδι σου.

Μέσα Ιουνίου. Επίσκεψη σε ελληνικό νησί. Ταξί πουθενά έξω από το αεροδρόμιο λόγω πολλών πτήσεων. Τεράστια ουρά για το λεωφορείο που αυτό σήμαινε ότι θα παίρναμε τουλάχιστον το μεθεπόμενο λεωφορείο. Το μεθεπόμενο μας χώρεσε σαν βδέλλες σε κουτί. Βάλε μάσκα-βγάλε μάσκα. Ιδρώτας παντού, κλιματιστικό πουθενά. Κατεβήκαμε κτελ, ευτυχώς, στο μισάωρο. Τραβούσαμε αποσκευές στον πεζόδρομο ενώ τραβούσαμε πορεία για το κατάλυμα. Φτάσαμε επιτέλους στο μικρό οικογενειακό ξενοδοχείο που κλείνουμε πάντα όταν πάμε εκεί. Μας περίμενε ο κύριος Λευτέρης, με ένα, πια, οικείο χαμόγελο ως τ’ αφτιά του, μάτια που σθινθηροβολούσαν καλοσύνη και ζεστασιά, κορμοστασιά με χέρια ανοιχτά που αντιπροσωπεύει όλη την ελληνική φιλοξενία. «Καλωσορίσατε» είπε και μετά μας υπενθύμισε πως ό,τι χρειαστούμε θα είναι στη διάθεσή μας. «Έρχομαι» πέταξε βιαστικά ενώ έβγαινε από το δωμάτιο και επέστρεψε σε δευτερόλεπτα με δύο μπίρες παγωμένες, όχι παγωμένες, πολύ παγωμένες -από εκείνες που νομίζεις πως δεν υπάρχει τίποτα άλλο να ζητήσεις στον κόσμο. «Σας είδα ταλαιπωρημένους».

Αν με ρωτήσει κανείς πως πέρασα, θα του πω ότι δεν υπάρχει πιο φιλόξενο νησί.