ΣΤΟ ΝΤΙΒΑΝΙ

  Εκείνοι που ακόμα κι αν δεν ξανασυναντήσεις ποτέ, έχουν ήδη προσθέσει με τη συμπεριφορά τους ένα όμορφα θετικό κομμάτι στις αναμνήσεις των διακοπών σου. Μπορεί να είναι η κοπέλα στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, ο σερβιτόρος στην ταβέρνα που επισκέφθηκες, η πωλήτρια σε ένα κατάστημα, ο πλανώδιος με τα μπαλόνια, ο τύπος στο περίπτερο που πήρες καπνό ή ο ψαράς με το καλημέρα και το πλατύ χαμόγελο. Σε μια πρόσφατη συζήτηση που είχα, όταν ρώτησα το συνομιλητή πώς πέρασε στις διακοπές απάντησε «Τέλεια! Το προσωπικό εκεί ήταν πολύ φιλικό και φιλόξενο. Με εξέπληξαν. Ήταν πολύ καλοί και με τον γιο μου» . Δεν μου ανέφερε πώς του φάνηκε η χώρα, ποιους αρχαιολογικούς λόγους επισκέφτηκαν, σε ποια μουσεία πήγαν ή τι δραστηριότητες έκαναν εκεί. Μόνο το συναίσθημα που ένιωσε από τους ανθρώπους του καταλύματος. Κανένας από αυτούς τους ανθρώπους του καταλύματος δεν ξέρει πραγματικά πόσο τον επηρέασε. Όμως, το έκανε. Όχι με κόπο ή με σκοπό, απλώς το έκανε με μια απλή χειρονομία, με ένα βλέμμα που δήλωνε

Στρογγυλοκάθισα στο χαλί πλάι σε ένα παιδί που δεν είναι δικό μου. Γύρω στα τέσσερα αυτή κι εγώ στα 35βάλε. «Παίξε, είναι η σειρά σου», διέταξε και τα κοτσιδάκια της, που το ένα ήταν δεμένο πιο χαμηλά από το άλλο, κουνήθηκαν χαριτωμένα. Με έπιασε το παραδειγματικό μου ꞏ να νικήσω για να μάθει το παιδί πώς είναι η ήττα. Είναι σημαντικό να ξέρουν τα παιδιά να χάνουν - όχι σαν τη μάνα του που το αφήνει μόνο να κερδίζει. « Παίξε!» με διατάζει ξανά και μου δίνει τα ζάρια σαν να θέλει να ελέγξει τουλάχιστον όσα μπορεί. Εν τω μεταξύ εγώ ήδη βαρέθηκα «άντε να νικήσω να τελειώνουμε». Σταματήσαμε να παίζουμε μεγαλώνοντας. Και κυρίως σταματήσαμε σε όσα ξέρουμε εκ των προτέρων το αποτέλεσμα, όπως εγώ στο παιχνίδι με τη μικρή, η οποία εν τω μεταξύ, απεγνωσμένα, εθιστικά και παθιασμένα έριχνε τα ζάρια, τολμώντας τέτοιους ελιγμούς στο παιχνίδι που σίγουρα θα έτρωγε τη σκόνη μου. Αν χρειαζόταν θα ξεπουλούσε και το αγαπημένο αρκουδάκι της για να κερδίσει. « Yes !! Κέρδισα!» και με μια κίνηση

Στο παλιό λιμάνι την ώρα που τέμνονται θάλασσα και ουρανός.  Αγνοώντας το χρυσοπορτοκαλί στο βάθος, οι άνθρωποι ξεβράζουν τα της εβδομάδας στις καφετέριες, κι ας πίνουν μπίρα  pint   μεγάλο, αντί καφέ.  Την ίδια ώρα που μακαρίζουν όλους τους άλλους, για όσα είχαν, έχουν και θα συνεχίσουν να έχουν, με  αυτομομφή, επιλέγουν να μηρυκάζουν τα του οίκου τους. Μετανιώνουν για τον τρόπο που διαχειρίστηκαν κάποιον, κράζουν για την ευθύνη του άλλου και αναρωτιούνται ποιο είναι το νόημα για όσα πράττουν. Κάνουν κι ένα τσιαρς, μπας και ξεχάσουν το ξεπάγιασμα μέσα τους. Είναι αυτές οι φορές που επιβεβαιώνω πόσο « άρρωστοι » μπορούμε να γίνουμε, κολλημένοι σε κάτι χθεσινά και ατέλειωτα παραμύθια, που πασχίζουμε να τελειώσουμε πάση θυσία με χαππη εντ. Προβλέπουμε για τη ζωή του άλλου τι θα γίνει, πώς θα γίνει, πότε θα γίνει και κυρίως συμβουλεύουμε τι πρέπει να κάνει, μα και η δική μας ζωή είναι, ένα μπουρδέλο και μισό. Ο καλύτερος ανταγωνιστής που αξίζει να έχει ο άνθρωπος είναι ο εαυτός του μέχρι

«Είμαι θετική». «Αγάπη μου, εσύ πάντα είσαι θετική», άκουσα στην άλλη άκρη του ακουστικού από έναν δικό μου άνθρωπο που, όσα βιβλία προσωπικής ανάπτυξης κι αν διαβάσω, δεν θα φτάσω το mentality του. Ήταν η απάντηση που έλαβα όταν ανέφερα ότι είμαι θετική στο rapid τεστ. Τι κάνει κάποιον να σου απαντά με τέτοια αισιοδοξία σε ένα γενικό περιβάλλον τοξικότητας, συμφέροντος, αρνητικότητας και ματαιοδοξίας; Τι κάνει κάποιον να έχει μονίμως μια υγιή οπτική σε ό,τι συμβαίνει κι εναλλακτικές λύσεις σε κάθε περίπτωση; Πόσο ζεν πρέπει να ‘σαι στην τελική; Γενικά, με λες θετικό άνθρωπο –αν δεν είμαι σε κρίση κυκλοθυμίας όπως τώρα. Δέκα ημέρες περιορισμό λοιπόν, και αντισώματα για κάτι μήνες –τρεις ή έξι δεν θυμάμαι αλλά ολίγον με ενδιαφέρει αυτό .  Το θέμα είναι ότι ο υιός ενέπεσε σε μια περίοδο ξεσκαρταρίσματος στη ζωή μου, που θα ζητούσα, αν γινόταν, να μου άφηνε και αντισώματα για κάποιες κατηγορίες ανθρώπων. Για τον Δέλτα τοξικό, τον Όμικρον αρνητικό, τον Ωμέγα ματαιόδοξο. Γαμάτο safe

  - Να με ψάξεις εκεί που με φυλάς. - Στην ψυχή ή στην καρδιά; Να σου πω την αλήθεια τα μπερδεύω αυτά στον έρωτα». - Εκεί που με κρατάς. Πού είναι; - Ξέρεις τι; Δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Νομίζω ότι είσαι διάσπαρτος σε όλο μου το κορμί. - Δεν γίνεται αυτό που λες. Κάπου θα με έχεις φυλαγμένο. - Μα αν σε έχω φυλαγμένο, αυτό σημαίνει θα είσαι και φυλακισμένος και εγώ σε έχω δει ήδη να φεύγεις. - ……. - ..Αν πιστεύω πως ακόμα σε κρατάω, αυτό κάνει δυσκολότερο το να φύγω γιατί σημαίνει πως θα σε εγκαταλείπω εγώ. - Μα αυτό δεν έκανες; - ..Σε θυμάμαι να μου γυρνάς πλάτη. - Μου γύρισες πρώτη, με τα λόγια σου. - Δεν θα το έκανα ποτέ. - Κι όμως.. - Πώς γίνεται να αγαπούσαμε και να ήταν εύκολη η φυγή και για τους δυο μας; - Γίνεται. - Πώς γίνεται να αγαπάμε, και να είναι εύκολη η φυγή και για τους δυο μας; - Κοίτα που γίνεται.

«Μπορείτε να κοιτάξετε σε αυτό το σταντ. Είναι πιο οικονομικά». Μου φάνηκε άσκοπη η τοποθέτηση της πωλήτριας, η οποία με πλησίασε με εμφανή ανιδεότητα –δεν ξέρω καν αν υπάρχει αυτή η λέξη αλλά τέλος πάντων έμοιαζε ανίδεη- για να μου υποδείξει το σωστό ράφι από το οποίο νόμιζε θα με ενδιέφερε να ψωνίσω. Κρατούσα ήδη ένα ζευγάρι σκουλαρίκια από εκείνα που φοράνε οι αραπίνες μαύρες ερωτιάρες και τα οποία είναι το μοναδικό στυλ που μπορεί να διακρίνεται μέσα στα θαμνώδη, ακανόνιστα, ασυνάρτητα μαλλιά μου. «Είναι ακριβά γιατί είναι χειροποίητα» -πάλι πετάχτηκε χωρίς να τη ρωτήσω. «Μα καλά, ποιος σου είπε ότι δεν θέλω χειροποίητα και ποιος σου είπε ότι με ενδιαφέρει το σταντ με τα προπαρασκευασμένα» . Σκέφτηκα αλλά δεν το είπα εγώ, το είπε το βλέμμα μου. Όλα σήμερα έχουν κόστος. Και δεν φτάνει μόνο αυτό, αυξάνεται κιόλας. Σπίτι θες, αυτοκίνητο, εκπαίδευση, γάμο, βάφτιση, βόλτα στο αυτοκίνητο (τη βενζίνη που τη βάζεις) , καφέ, κοινωνικές σχέσεις, υγεία, φτάρνισμα (πήγαινε γιατρό) , πονοκέφαλ