Εκείνους που η
νύχτα τους φέρνει πιο κοντά.
Εκείνους τους χειμώνες
που κρίνουν γιατί δεν τους τιμήσαμε.
Εκείνους που ο
θυμός, όταν δεν μας διάλεξαν, ερωτοτροπεί με την ενοχή που δεν επιλέξαμε. Εκείνους
που μεγαλώνουν το παράπονο του «χωριστά» παράλληλα με την αγάπη του «μοιράζομαι».
Εκείνους που φέρνουν
καταιγίδες και έξω και μέσα μας.
Χειμώνες που
ανοίγουν πληγές με τα λάθη τους. Και που, πάντα τους, έχουν πρόσωπα. Και που, πάντα
τους, φέρνουν μαζί σκέψεις και συναισθήματα.
Και εικόνες.
Κυρίως εικόνες! Εικόνες που ξεπροβάλουν με ένταση και πνίγουν το παρόν. Ανάθεμα
για το εδώ και τώρα όταν το παρελθόν δικάζει.
Σε αυτό το δικαστήριο, συνήθως, βγαίνεις νικημένος. Γιατί,
όταν οι χειμώνες της καρδιάς μας επιστρέφουν, θυμίζουν πως κάποτε οι σάρκες λυσσομανούσαν
να ξεσκιστούν και οι καρδιές ξεριζώνονταν για να γίνουν μία.
Μια μέρα δεν θα
σημαίνουν τίποτα αυτοί οι χειμώνες. Μια μέρα..
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου