Θετικός άνθρωπος

«Είμαι θετική».

«Αγάπη μου, εσύ πάντα είσαι θετική», άκουσα στην άλλη άκρη του ακουστικού από έναν δικό μου άνθρωπο που, όσα βιβλία προσωπικής ανάπτυξης κι αν διαβάσω, δεν θα φτάσω το mentality του. Ήταν η απάντηση που έλαβα όταν ανέφερα ότι είμαι θετική στο rapid τεστ.

Τι κάνει κάποιον να σου απαντά με τέτοια αισιοδοξία σε ένα γενικό περιβάλλον τοξικότητας, συμφέροντος, αρνητικότητας και ματαιοδοξίας; Τι κάνει κάποιον να έχει μονίμως μια υγιή οπτική σε ό,τι συμβαίνει κι εναλλακτικές λύσεις σε κάθε περίπτωση; Πόσο ζεν πρέπει να ‘σαι στην τελική;

Γενικά, με λες θετικό άνθρωπο –αν δεν είμαι σε κρίση κυκλοθυμίας όπως τώρα. Δέκα ημέρες περιορισμό λοιπόν, και αντισώματα για κάτι μήνες –τρεις ή έξι δεν θυμάμαι αλλά ολίγον με ενδιαφέρει αυτό.  Το θέμα είναι ότι ο υιός ενέπεσε σε μια περίοδο ξεσκαρταρίσματος στη ζωή μου, που θα ζητούσα, αν γινόταν, να μου άφηνε και αντισώματα για κάποιες κατηγορίες ανθρώπων. Για τον Δέλτα τοξικό, τον Όμικρον αρνητικό, τον Ωμέγα ματαιόδοξο. Γαμάτο safepass θα ήταν!

Ο ένας λοιπόν, κλαίγεται για τον πενταπλάσιο μισθό που παίρνει σε σχέση με τον μέσο όρο, η άλλη τάχα ξεχνά να καλέσει την κολλητή στο γάμο της, η άλλη έχει να σου πει μόνο τα δικά της και στα δικά σου δεν μπορεί γιατί κλαίει το μωρό, ο άλλος ρίχνει βρισίδι σε κάποιον οδηγό γιατί κόρναρε, δεν ξεκίνησε, δεν έβγαλε φλας ή έβγαλε φλας, μιλά στο τηλέφωνο ή έχει εξωγήινους στο διάστημα. Ο παραδίπλα γίνεται συνέταιρος με την πρώην σου, η παραδίπλα σε θυμάται όποτε θέλει κι όχι όποτε δίνει. Η δίπλα κατηγορεί τη φίλη που χθες επαινούσε, ο άλλος πεθαίνει από γκρίνια, η άλλη στο γραφείο κάθε πρωί δαγκώνει τη γλώσσα της και δηλητηριάζεται. Όλοι αυτοί είναι στην κατηγορία #φίλοι #συνεργάτες και στην άλλη κατηγορία #μ*****ς ή #μ*********η, αναλόγως του φύλου. Ελπίζω να διαβάζατε και το σύμβολο χασταγκ γιατί ακούγεται καλύτερα.

Ξέρετε, υπάρχει εκείνη η ξενική –νομίζω αγγλική- παροιμία που λέει «σταμάτα να κλαις πάνω από ένα χυμένο γάλα. Μάζεψε και καθάρισέ το». Αλλά εγώ είμαι σε εκείνη –θα την πω διάθεση- που δεν θέλω, ρε φίλε, να μαζέψω το χυμένο γάλα. Επειδή κάποιους ανθρώπους κουράζεσαι να τους καθαρίζεις τις ζημιές και τα λάθη. Επειδή, κουράζεσαι να τους συγχωρείς, κουράζεσαι να τους δίνεις. Και να τους ξαναδίνεις. Να υποτιμούν τη νοημοσύνη σου, να σε πληγώνουν, να σε ξεχνούν σε σημαντικές τους στιγμές, να σε απογοητεύουν, να σου ξαναχύνουν το γάλα, εσκεμμένα ή καταλάθος δεν έχει καμία σημασία, να το ξαναμαζεύεις κι όσο το μαζεύεις, αυτοί θα συνεχίσουν να έχουν την ίδια συμπεριφορά εσαεί. Μετά η κουζίνα σου βρωμάει από τη μυρωδιά και θες να ξεράσεις για όλους αυτούς. Σε κάποια ωραία σημεία, βρίσκουν μια ωραία δικαιολογία ή αιτιολογία, να σου την φέρουν ωραία και μετά να έχουν την στάση του «εγώ εν τζιαι..»

Το πρόβλημα κάπου εκεί συνειδητοποιείς ότι είναι δικό σου. Σε χρειάζονται; Τρέχεις. Θέλουν βοήθεια; Ξανατρέχεις. Ζητάνε υποστήριξη; Τα παρατάς όλα ξανά. Όχι επειδή είσαι μαζόχας, αλλά επειδή τους ξέρεις από παιδί ή από φοιτητής ή από προχθές αλλά δεν μπορεί να αρνείσαι τη βοήθεια, έτσι κι αλλιώς. Το θέμα είναι ότι το παράκανες.

Η σκουριά της σχέσης, πάει, έφαγε το σίδηρο που την κρατούσε. Κι άμα το φάει καταλήγει σε δική σου παράλυση, ανημποριά να κατέβεις από τη μεμαθημένη συμπεριφορά. Μισείς θανάσιμα την αυτοκαταστροφή σου. Αναρωτιέσαι για το νόημα της σχέσης. Είναι η επίγνωση του αυτομαστιγώματος όταν συντηρείς αυτού του είδους σχέσεις.

Χάθηκαν η αισιοδοξία, η καλή κουβέντα, το αυτονόητο του «ευχαριστώ», «συγγνώμη», «παρακαλώ»; Χάθηκε η ειλικρινής επικοινωνία και η θετική αύρα, η ενέργεια και η παρακίνηση; Χάθηκε η αγκαλιά αντί ο φθόνος, χάθηκε η διάθεση να ξεκλειδώσεις τον καλό εαυτό του άλλου, δηλαδή;

Και συνεχίζω με το αρχικό μου ερώτημα: Τι κάνει κάποιον να σου απαντά με αισιοδοξία σε ένα γενικό περιβάλλον τοξικότητας, αρνητικότητας και ματαιοδοξίας; Τι κάνει κάποιον να έχει μονίμως μια υγιή οπτική σε ό,τι συμβαίνει κι εναλλακτικές λύσεις σε κάθε περίπτωση;

Η ευγνωμοσύνη για όσα βιώνει στο τώρα, η καθαρή συνείδηση, η πρόθεση να προσφέρει και η ταπεινότητα σε όσα αληθινά, αυθόρμητα και αγνά θα έρθουν αύριο. Αυτό θα μου έλεγε ο δικός μου άνθρωπος με το ωραίο mentality. «Αυτό που πρέπει να σε ενδιαφέρει, είναι το πόσα υπέροχα πράγματα κάνεις τώρα με αφορμή τον περιορισμό σου. Και πόσα ποτήρια χυμένο γάλα θα πετάξεις στα σκουπίδια. Μαζί και τους ανθρώπους που τα έχυσαν».

Μα θα κάνω και κάτι άλλο γι’ αυτούς! Εκεί που φύτευα στον κήπο μου έναν κάκτο για τον καθένα, θα φυτέψω δίπλα κι από ένα λουλούδι. Όποιο θρέψουν αυτό θα μεγαλώσει.