Μου αρέσει αυτό
που συμβαίνει.
Ποιο αυτό; Να,
εκείνο που με τις πράξεις σου γίνεσαι πιο μικρός απ’ όσο σε θυμάμαι. Απ’ όσο σε
έφτιαξα στο μυαλό μου. Απ’ όσο πρόσφερες. Απ’ όσο ήσουν τελικά.
Επιλέγουμε κάποιες
φορές να δημιουργούμε ξεχωριστές κατηγορίες για κάποιους ανθρώπους. Τους
τοποθετούμε εκεί. Ένα άτομο, σε μια κατηγορία. Σε έναν θρόνο που δεν βάλαμε να
καθίσει κανένας άλλος. Εκεί, σε περίοπτη θέση. Ψηλά, ίσως και πιο ψηλά από
‘μας.
Συνήθως.. Εννοώ,
πάρα πολύ συχνά.. Βασικά, σχεδόν πάντα, οι κατηγορίες αυτές είναι θέμα χρόνου
να αυτοκαταστραφούν. Ας πούμε, αν ήταν νερό θα εξανεμιζόταν. Αν ήταν φόρεμα δεν
θα είχε σώμα στο εσωτερικό, αν ήταν πυροτέχνημα θα εκραγόταν – όχι στον ουρανό, κάτι λάθος θα πήγαινε και
θα έκανε έκρηξη στη γη.
Οπόταν οι
άνθρωποι για τους οποίους φτιάξαμε αυτές τις ιδιαίτερες κατηγορίες, με την
ψευδαίσθηση ότι τους αξίζουν, μετακινούνται σε κάποιες από τις άλλες
συνηθισμένες, κοινές μας κατηγορίες μόλις μας απογοητεύσουν. Πόσοι μεγάλοι
έρωτες μπήκαν στην κατηγορία «όλοι ίδιοι». Πόσοι κολλητοί μπήκαν στην
κατηγορία «φίδια».
Μου αρέσει αυτό
που συμβαίνει. Μπήκες από μόνος σου στην κατηγορία χλιαρού, ασήμαντου,
αχρείαστου, ψεύτικου, όλο φούμαρα ανθρώπου. Αλληλουάρια ακούω στ’ αυτιά και βλέπω
ψάλτες να υμνούν. Μεγάλη αποκάλυψη και λυτρωτική, θα έλεγα.
Μου αρέσει αυτό
που συμβαίνει. Μπήκες στην κατηγορία «χλιαρά πάθη» και που εσύ είσαι, ανάμεσα
σε δεκάδες χλιαρά πάθη, ο λόγος να επιλέγω εμένα. Θα επιλέγω εμένα στο εξής. Και
δεν υπήρξα πιο ξελαφρωμένη απ’ όταν το είπα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου