Μια ζωή γεμάτη ανθρώπους

Κλήση στις 7.45 το πρωί κι ακόμα το ξυπνητήρι δεν ήχησε. Στο ακουστικό η φωνή της αδελφής μου κι ας μη μας δένει το ίδιο αίμα.

«Καλημέρα. Σήμερα δε θα πάω δουλειά. Το παιδί έχει πυρετό και θα περιοριστούμε στο σπίτι».

«Πάλι δεν της φόρεσες μπουφάν;» Η φωνή μου ακουγόταν τραχιά του ύπνου.

«Δεν ξέρω γιατί σε παίρνω αφού ξέρω πως θα μου κάνεις παρατήρηση».

«Για το παιδί πάντα θα σου κάνω. Για εσένα θα θυμώνω στον εαυτό μου που δεν σε πρόσεχα».

«Γι’ αυτό σ’ αγαπάμε νονά μας».

«Θα περάσω το απόγευμα να σας δω».

Σηκώθηκα, έτσι κι αλλιώς, πριν ακούσω το ξυπνητήρι. Να μην ξεχάσω να καλέσω τη μαμά γιατί χθες δεν ένιωθε καλά.

Το νερό ήδη μου κρύωσε το πρόσωπο και η μηχανή του καφέ άχνιζε μυρωδάτο γαλλικό με φουντούκι. Ένα μήνυμα από εκείνον για καλημέρα κι η έγνοια μου μεγαλώνει όταν λέει πως θα ταξιδέψει εκτός επαρχίας και θα επιστρέψει το βράδυ. Δεν ξεκουράζεται καθόλου.

Ενώ πίνω δυο γουλιές, εξετάζω το πρόγραμμα της ημέρας. Μυρωδιά φθινόπωρο στα ρουθούνια. Στέλνω «χρόνια πολλά» στη Χαρά που γιορτάζει. Αλλιώτικη ευχή, να μην της μοιάζει κοινότυπη.

Να θυμηθώ κατά το μεσημέρι να πάρω τον Κώστα να μου πει πως πήγε στις εξετάσεις. Οι άνθρωποι είναι σημαντικοί, αν τους θυμάσαι.

Ντύθηκα κομψά για Δευτέρα. 
Οδηγούσα για τη δουλειά και είδα στην οθόνη του κινητού το όνομα ενός θεραπευόμενου μου. Θα ‘ναι επείγον, δεν με καλεί ποτέ τόσο πρωί.

«Κυρία Μαρία, δε νιώθω καλά σήμερα». Αυτό το «κυρία» δεν το κόψαμε εδώ και τόσους μήνες.

..Πάλι με έπιασε. Κρίση πανικού στο χώρο της δουλειάς μου. Ντράπηκα γιατί το έπαθα μπροστά σε όλους. Είμαι στο σπίτι τώρα. Μπορώ να σας δω σήμερα;»

Κοιτάζω πρόχειρα το ημερολόγιο και κλείνουμε τη συνεδρία μας στις 19.30. Άδικα πίστευα πως θα ξεκουραστώ απόψε. Ασόψεται άμα χρειάζεται ο χρόνος μου για το καλό του.

Φτάνω στο γραφείο και ήδη με περιμένουν τρεις σημειώσεις από ανθρώπους που ήθελαν μια καθοδήγηση για τη δουλειά και τελικά καταλήγουμε σε συζήτηση για τα προσωπικά τους. Μου πήρε περίπου ένα σαραντάλεπτο. Ποτέ δεν παίρνει όσο νομίζεις ότι χρειάζεται..

Πάντα οι άνθρωποι έχουν πολλά παραπάνω να πουν.. Και καλά κάνουν.

Κλείνεις εκκρεμότητες και συνεδριάζεις με ανθρώπους, νέους, ηλικιωμένους, με ωραίες εμπειρίες, με καινοτόμες απόψεις, με προτάσεις πιο πρωτότυπες από τις δικές σου και άλλες που μοιάζουν ηλίθιες και παλιομοδίτικες. Eίναι όλες αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης με ανθρώπους.

..Τ’ αφεντικό κάτι τον τρώει σήμερα, δε μου το βγάζεις απ’ το μυαλό.. Σκυθρωπός και πιεστικά ομιλητικός, το βλέμμα αλλού. Θα το βρω εγώ..

..Πάλι δεν τελείωσα την παρουσίαση μου για την επόμενη βδομάδα. Μέρα είναι κι αύριο –η αγαπημένη μου δικαιολογία αναβολής.

Λίγο πριν σχολάσω, λαμβάνω ένα email «..Το βιβλίο σας ήταν για μένα αφύπνιση της σκέψης και των συναισθημάτων μου..» Μια καμπύλη σχηματίζεται ωραία στα χείλη μου και την κρατώ εφόδιο για όλη την ημέρα.

Πριν φτάσω στο σπίτι βλέπω ένα μήνυμα στο κινητό που δεν άκουσα καν πότε έφτασε. «Μαράκι μου, νομίζω θα κάνω μπουμ. Αν δεν κανόνισες κάτι πάμε για φαγητό απόψε; Θέλω να μιλήσω σε κάποιον». Πώς να αντισταθείς με ένα όχι.

Το απόγευμα μου, πέρασε με ασθενείς. Κάποια με κατάθλιψη μετά το γάμο της, άλλος με άγχος γενικευμένο σε όλη την καθημερινότητά του και κρίσεις πανικού, τα δύο από τα τέσσερα περιστατικά. Κάθε μια ώρα φόρτιζα και αποφόρτιζα συναισθήματα, εφάρμοζα τεχνικές και δίδασκα άλλες. Στόχος να πάρουν όσα παραπάνω όπλα μέσα από τις συνεδρίες και να γίνουν θεραπευτές του εαυτού τους. Μακρόχρονη διαδικασία και λυτρωτική στην πορεία της.

Δεν προλάβαινα να αλλάξω και να ετοιμαστώ για το ραντεβού. 
Η Χριστίνα στεκόταν απέναντί μου κοιτάζοντας τους δείκτες του ρολογιού της. Αν ήταν ο Γιώργος εδώ θα την έλεγε πάλι «αιθέρια ύπαρξη». Κούνησε το χέρι από μακριά και της χαμογέλασα. Καθίσαμε σ’ ένα κουτούκι με ψάθινες καρέκλες. Ήπιαμε μπύρες και παραγγείλαμε ουζομεζέ –χωρίς το ούζο.

«Έχω σκεφτεί μέχρι και να κάνω κακό στον εαυτό μου, το καταλαβαίνεις;»

«Χριστίνα..»

«Ξέρω τι θα μου πεις. Τα θυμάμαι καλά αυτά που μου πες, γι’ αυτό ήθελα να σε δω, να τα πω κι εγώ να ξεθυμάνω».

Τέσσερις ώρες κουβεντιάζαμε και πέρα από την κούραση, ήταν αρκετή η αγκαλιά της στο φεύγα. Είναι όμορφος άνθρωπος η Χριστίνα. Τόσο όμορφος, που αυτομαστιγώνεται για να προσφέρει πιο πολλά απ’ όσα αντέχει.

Μία ώρα μετά και τα σεντόνια μου κατάπιναν τη σωματική εξάντληση. Δεν πρόλαβα να κάνω απολογισμό της ημέρας, με ξεγέλασε ο Μορφέας.

Μια ζωή γεμάτη ανθρώπους, φίλε, τι απολογισμό να κάνει κανείς.