Δεν ξέρω τι
κοιτάνε τα μάτια σου απόψε. Θέλω να πω, δεν ξέρω ποιαν κοιτάνε.
Αλλά να, είναι που ζηλεύω. Όχι γιατί θα σε κερδίσει όπως σε κέρδισα εγώ, αλλά γιατί της αφιερώνεις χρόνο, προσοχή κι ενδιαφέρον.
Αλλά να, είναι που ζηλεύω. Όχι γιατί θα σε κερδίσει όπως σε κέρδισα εγώ, αλλά γιατί της αφιερώνεις χρόνο, προσοχή κι ενδιαφέρον.
Είμαι σίγουρη πως
δεν θα σου προξενήσει τα ίδια συναισθήματα και πως ούτε εσύ θα της προξενήσεις,
όσα σε εμένα. Ναι, είμαι, κάπως, σίγουρη γι’ αυτό κι αν θες πες το υπεροψία.
Ταιριάζουν οι άνθρωποι με άλλους ανθρώπους. Φυσικά και μπορούμε να κουμπώσουμε
με πολλούς. Αλλά αυτό το μεγάλο, το ανυπέρβλητο, το πολύ βαθύ, με έναν ή με
μίαν.
Για χρόνια,
μπορεί να γνωρίζεις ανθρώπους, να τους συστήνεσαι και να σου συστήνονται από
την αρχή, να ξεχειλώνεις τη σχέση σου μαζί τους για να χωρέσεις και να
χωρέσουν, για να σε φορέσουν ή να τους φορέσεις. Και τελικά είτε που αλλάζεις
ρούχο είτε που μένεις με το μπαλωμένο. Φαύλος κύκλος, όπως και να 'χει.
Ζηλεύω, που λες,
τη φωτιά στο βλέμμα σου γιατί ζεσταίνει άλλην. Και γιατί αυτήν που κοιτάς, αυτήν
ακριβώς τη στιγμή, είναι μούφα και ψεύτικη και έχει κάπου κρυμμένα τα
κουσούρια.
Χα! Ειρωνεία.
Έχει ό,τι κι εγώ, όταν αντικρύζω άλλα μάτια με φωτιά χωρίς να με ζεσταίνουν.
Είμαι μούφα, ψεύτικη και έχω κουσούρια που μοιάζουν κρυμμένα, μα τα φανερώνω
για να σβήσω τη φωτιά του άλλου απέναντι. Πόσο αγαπώ αυτή τη συνήθεια. Να με
τσαλακώνω συνειδητά. Να ξενερώνω ανθρώπους. Κι αν δεν ξενερώνουν, να βρίσκω εγώ
αυτό που θα με ξενερώσει σε αυτούς.
Ό,τι κι αν κοιτάς
απόψε, είναι μούφα. Γι’ αυτό σήκω, πήγαινε σπίτι και κοιμήσου με την πεποίθηση
ότι έχεις ανεβάσει ψηλά τα στανταρτ σου μαζί μου, κι εγώ, μαζί σου.
Όνειρα γλυκά.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου