Για πρώτη φορά, διψάμε για ζωή

Μας θυμάμαι τις καθημερινές να κλεινόμαστε πίσω από τοίχους και να έχουμε τα παντζούρια κατεβασμένα. Κοιμόμασταν νωρίς για να ξυπνήσουμε νωρίς. Τρέχαμε να προλάβουμε τις υποχρεώσεις μας και να φτιάξουμε περισσότερες για να εξαντλήσουμε ακόμα και την τελευταία ανάσα που μας έμεινε.

Μας θυμάμαι να μην μπορούμε να εντοπίσουμε τον λόγο που ζούμε. Τον σκοπό της ύπαρξης μας. Μας θυμάμαι, μικρούς, μπροστά στα όνειρά μας και λίγους, δίπλα από τα «θέλω» μας. 

Μας θυμάμαι να κλαιγόμαστε για όσα δεν προλαβαίνουμε και να βρίσκουμε δικαιολογίες για όσα δεν επιτυγχάνουμε. Μας άκουγα να λέμε «δεν βλέπω τα παιδιά μου γιατί δουλεύω μέχρι αργά», «με παίρνει η μάνα μου τηλέφωνο, λες και δεν έχω άλλη δουλειά», «δεν πήγα από τους παππούδες μου γιατί δεν είχα χρόνο», «έχω δυο βδομάδες να δω τον κολλητό ή την κολλητή μου», «έχω ανάγκη να πιω μόνος έναν καφέ».

Τώρα που βλέπουμε με πόσες ανάγκες μπορεί να πεθάνουμε, πνιγόμαστε, που καθηλωμένοι στο σπίτι δεν μπορούμε να τις καλύψουμε. Χεστήκαμε από φόβο για τον πραγματικό κίνδυνο που μας καραδοκεί κι όχι γι’ αυτούς τους οικείους κινδύνους που φτιάχνουμε με τη φαντασία μας.

Αυτή η περίοδος είναι η εκδίκηση για τον αναβλητικό. Τον υποχρεώνει να βιώσει την αναβολή χωρίς καν να προέρχεται από τον ίδιο. Αυτοί οι μήνες είναι το τίμημα του καριερίστα. Του θυμίζει ότι η ευθύνη του ως οικογενειάρχης είναι μεγαλύτερη από την επαγγελματική του καταξίωση. Αυτές οι μέρες είναι η τιμωρία αυτού που δεν αγαπά τον εαυτό του. Γιατί τον αναγκάζουν να ζει με ό,τι μισεί.  

Σε μερικούς μήνες, όλα θα έχουν τελειώσει. Σε μερικούς μήνες, όταν θα έχουμε, από τον φόβο, διδαχτεί. 

Όταν θα έχουμε συνείδηση απέναντι στον εαυτό μας και τους σημαντικούς άλλους γύρω μας. 

Σαν θα φύγει ο περιορισμός που μας επιβάλλουν, θα ξέρουμε πως οι δικαιολογίες για να «μην κάνουμε» είναι ο περιορισμός που βάζουμε εμείς για να μην προσπαθήσουμε καν. 

Σαν θα λήξει η καραντίνα, θα γνωρίζουμε ότι τα συναισθήματά μας δεν χώρεσαν σε αυτήν. 

Όταν όλα τελειώσουν, θα αναγνωρίζουμε πως η αγκαλιά, το φιλί, το άγγιγμα, η χειραψία δεν είναι δεδομένα και σημαίνουν πολλά -ακόμα και γι’ αυτούς που δεν τα ζητούν. 

Όταν ο φόβος εξαφανιστεί, θα ξέρουμε καλύτερα τη γυναίκα ή τον σύζυγο μας. Γιατί τους γνωρίσαμε μέσα από τον τρόμο μην τους χάσουμε. 

Όταν ο φόβος εξαφανιστεί, θα διψάμε κι άλλο από παιδικές φωνές και αθώα καμώματα. Γιατί γίναμε ασπίδα την ώρα που κινδύνευαν τα παιδιά μας. Γιατί δεν μας ένοιαζε αν τσακώνονταν για τα παιχνίδια ή αν έκαναν το σπίτι μαντάρα. Γιατί έφτανε να ζήσουν. 

Όταν η αναγκαστική απομάκρυνση πάψει, θα θέλουμε να τρέξουμε να αγκαλιάσουμε τη γιαγιά και να δώσουμε ένα ρουφηχτό φιλί στον παππού. Κι ας δεν θυμόμαστε την τελευταία φορά που το κάναμε. 

Σαν βγούμε από την απομόνωση, θα πεινάμε από αγάπη και συντροφιά. Να πάρουμε και να δώσουμε, για να τραφούμε διπλά. 

Όταν θα ξεκλειδώσουμε την πόρτα μας, θα βλέπουμε την έξοδό μας, γιορτή και τις κοινωνικές μας συναναστροφές, ευλογία. 

Σαν βγούμε από το μούδιασμα της αδράνειας, θα βιαστούμε να κατακτήσουμε τον στόχο μας κι ύστερα τον επόμενο πιο μεγάλο κι ύστερα, αυτόν που ονομάζαμε «ανέφικτο». 

Όταν ξεμπλοκάρουμε, θα μεγαλουργήσουμε. Θα δούμε πόσο πιο μακριά μπορούμε να φτάσουμε, πόσο πιο πολλά μπορούμε να γίνουμε και πόσο καλύτεροι από ό,τι πιστεύαμε.

Σαν όλα τελειώσουν, θα ξέρουμε την πρακτική σημασία της βοήθειας και της προσφοράς, όχι μόνο για τις ευάλωτες ομάδες.

Όταν ξημερώσει, θα γεμίζουμε εσκεμμένα τα ρουθούνια με τις οσμές της άνοιξης και του καλοκαιριού. Θα ζητάμε σαν τρελοί να μεθάμε από έρωτα και θα ζαλιζόμαστε από την ομορφιά που 'χει το ξημέρωμα. Θα φυλακίζουμε στην αναπνοή μας, μυρωδιές από λουλούδια που φύτρωσαν στον κήπο μας και θα ντύνουμε τη μνήμη μας με εικόνες από τη θάλασσα που πήγαμε μια μέρα μετά τη δουλειά. Θα γεμίζουμε τα μάτια από ουρανό. Από έναν καταγάλανο, φωτεινό ουρανό ή από έναν γκρι με ολόγιομο, χρυσό φεγγάρι.

Όταν ξυπνήσουμε, θα έχουμε ανακαλύψει ήδη λίγο περισσότερο από τον εαυτό μας. 

Σήμερα, θέλουμε να ζήσουμε με το είναι μας. 

Μεθαύριο, ευτυχώς, θα το μοιραζόμαστε παρέα.

Υπομονή. Έφτασε απόγευμα. Και κάθε ηλιοβασίλεμα προμηνύει πάντα μιαν αυγή.