Δέκα πράγματα που έμαθα μέσα από απώλεια:
1. Έχεις πολλή παραπάνω δύναμη από όση νομίζεις. Μπορείς να σηκώσεις εκατοντάδες κιλά στο πι και φι. Μπορείς να θάψεις το κλάμα σου με ελιά, χαλούμι και ζιβανία. Κι ας νιώθεις ότι καίνε τα σωθικά σου να βγάλουν τα εσώψυχα. Μπορείς να σηκώσεις τη μάνα σου από το κλάμα για να σου κάνει ένα καφέ (τάχα) και να κάνεις στη γιαγιά τον καραγκιόζη ώστε να γελάσει σε μια στιγμή που έμοιαζε αδύνατο να το κάνει. Αν αυτά δεν είναι εκατοντάδες κιλά, τότε τι;
2. Η απώλεια είναι ένα από τα πιο επίπονα συναισθήματα που υπάρχουν. Έχεις και το δικαίωμα να κλάψεις. Και ΝΑΙ, είναι εντάξει! Είναι η αποδοχή ότι χάνεις ένα κομμάτι δικό σου που είναι αναμεμειγμένο με ένα εκατομμύριο συναισθήματα και 879.000 εμπειρίες. Είναι όσα δεν θα ακούσεις ξανά, όσα δεν θα ζήσεις, όσα δεν θα δεις. Είναι αυτός που δεν θα αντικρύσεις ξανά τα μάτια του. Τα μάτια του, ρε φίλε, όλο σοφία και γνώση. "Δάσκαλο", τον φώναζαν και δάσκαλος θα μείνει στη ζωή τη δική μου. ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ. Ως εγγόνια του σκαρπάρη (*τσαγκάρη), μάθαμε να υπολογίζουμε σωστά τη ζωή, να σεβόμαστε τα ξένα σε εμάς και να εκτιμάμε την καρδιά του απέναντι, την ανθρωπιά, την μπέσα του. Έτσι γινόμασταν καλύτεροι, γιατί τον είχαμε πρότυπο, και όπως οι σωστοί δάσκαλοι, δεν άφησε τίποτα για τον εαυτό του, πήραμε παραπάνω κι από ό,τι πίστευε.
3. Η απώλεια είναι από τα μεγαλύτερα μαθήματα και το πένθος από τα πιο κερδοφόρα συναισθήματα. Κερδίζεις τόσα πολλά πράματα, αν έχεις τα μάτια ανοιχτά. Ένα από αυτά; Ευγνωμοσύνη. Δεν αισθάνθηκα πιο τυχερή στη ζωή μου όταν συνειδητοποίησα ότι ήμουν μέρος της οικογένειας που έφτιαξε ο παππούς. Αυτός η αρχή μας και του χρεώνω την επιτυχία. Το συνειδητοποίησα όταν τον έχασα. Γουστάρω που είμαι μέρος της πιο γαμάτης οικογένειας. Έχω τα πιο τέλεια ξαδέλφια και τον πιο σούπερ ουαου αδελφό. Έχω την πιο δυνατή μάνα που μακάρι να της μοιάσω στο ελάχιστο. Έχω και θείους που μοιάζουν κόπυ του παππού, καλά κόπυ με κουσούρια που αγαπώ. Έχω πρότυπα τέτοια που ανεβάζουν τον πήχη ψηλά, εμπειρίες που δεν έχει άλλος, αναμνήσεις από ζαβολιές και βιώματα μαζί του, που με έκαναν καταπληκτική (ναι είμαι! Όπως και όλα τα μέλη της οικογένειάς μας). Όχι, δυστυχώς, δεν το καταλάβαινα πολύ, πριν τον χάσουμε.
4. Τα μαθήματα που παίρνεις από έναν άνθρωπο, γίνονται πιο δυνατά όταν δεν υπάρχει πια. Πώς να το πω; Σαν να δυναμώνει η φωνή του, σαν να τον ακούς να δίνει συμβουλές που είναι μεγάλες αλήθειες της ζωής κι εσύ χαζός που δεν τις έβλεπες πιο πριν. Σαν να τον βλέπεις και τα χρώματά του δεν είναι καν χλωμά, τον μυρίζεις σαν να του δίνεις ένα φιλί τώρα και φουντώνει με καμάρι. Σαν να ήταν εδώ.
5. Το πένθος είναι η εγωιστική πράξη όσων μένουν πίσω (καλά αυτό το ήξερα από πριν). Όταν το πένθος γίνεται τρόπος ζωής με τρόπο μοιρολατρικό, μίζερο και με μια μεμψιμοιρία, γκρίνια και παράπονο χωρίς σταματημό. Δεν αξίζουν αυτά στον άνθρωπο που έφυγε. Τελεία. Χωρίς παύλα. Του αξίζουν άσπρα ρούχα να φαίνεται ποια θέση έχει στην καρδιά μας. Του αξίζουν χαμόγελα σαν εκείνα τα γέλια που έκανε κοροϊδεύοντας τη ζωή. Την κωλοζωή που δάμασε με ευτυχία και αγάπη.
6. Η ταπεινότητα είναι το ύψιστο αγαθό του ανθρώπου. Όσοι το έχουν, τους αγαπώ ένα τσακ παραπάνω. Γιατί το είχε και ο παππούς ﮲ και ξέρετε τι; Αυτή η ταπεινότητα, κάνει τον πιο εκκωφαντικό θόρυβο, φεύγοντας. «Ο παππούς έσβησε», έλαβα ένα μήνυμα στο κινητό. Ποιος έσβησε, ρε; Δεν σβήνει αυτός. Μόνο δυναμώνει και φωτίζει. Μοιάζει παιδικό αλλά, αλήθεια, είναι το πιο φωτεινό αστέρι του ουρανού μου.
7. Ο θάνατος είναι ο κύκλος της πουτάνας της ζωής. Δεν αλλάζει. Κάποιος θα φεύγει και κάποιος θα έρχεται. Δέξου το. Γιατί δεν υπάρχει πιο ξελαφρωτικό συναίσθημα που να προκύπτει από το ότι υπάρχουν γεγονότα που δεν ορίζεις εσύ.
8. Ο κάθε άνθρωπος βιώνει αλλιώς την απώλεια. Είδα ανθρώπους να φωνάζουν, να επιτίθενται, άλλους να κλαίνε γοερά, άλλους αμίλητους να μοιάζουν απόμακροι κι άλλους να θέλουν να φύγουν κακή κακώς, εδώ και τώρα. Ο καθένας πονάει με τον τρόπο του. Το βιώνει με τον τρόπο του. Το αισθάνεται με τον τρόπο του. Αν δεν κάνει θόρυβο έξω του, δεν σημαίνει πως δεν κάνει θόρυβο μέσα του. Άλλοι χρησιμοποιούν το χιούμορ ως άμυνα και μοιάζει το πιο ηλίθιο πράγμα που έκαναν ως τώρα. Αλλά, πάλι, είναι εντάξει. Γιατί, οι άμυνες είναι για τους ανθρώπους όταν πονούν υπερβολικά και δυσκολεύονται να διαχειριστούν αυτό που τους πονεί.
9. Η αγάπη φτάνει και σε άλλους κόσμους. Στο νοσοκομείο, τον ρώτησε η γιαγιά τι άλλο χρειάζεται. Της είπε «Μόνο εσένα. Άμα έχω εσένα, δεν θέλω τίποτε άλλο». Σαν την κορμοστασιά ήταν και η αγάπη του. Ψηλή, αγέρωχη, περήφανη. Τόση που μας άφησε, έχουμε να ζήσουμε για πολλές ζωές ακόμη. Και η δική μας η αγάπη έχει και περισσεύει για να την ακούει εκεί πάνω. Ακούς εκεί πάνω; Μέσα μας θα μείνεις για πάντα.
10. Αν φτάσεις, πιο ψηλά απ’ ό,τι ο άνθρωπος που έφυγε, ήθελε για σένα, είναι η κορυφή. Μέχρι να βρεις την επόμενη δική σου.
-Παππού, του είπα, δώσ’ μου μια προσταγή.
-Φτάσε όπου μπορείς, παιδί μου.
-Παππού, φώναξα τώρα πιο δυνατά, δώσ’ μου μια πιο δύσκολη, πιο κρητικιά προσταγή.
-Φτάσε όπου δεν μπορείς!
«Φτάσε όπου δεν μπορείς! Ήταν η φωνή σου, κανένας άλλος στον κόσμο δεν μπορούσε έναν τέτοιο αρσενικό λόγο να ξεστομίσει, μονάχα εσύ, Παππού ανεχόρταγε!»
(Απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη: «Αναφορά στο Γκρέκο»).
Θα φτάσω, παππού. Θα φτάσω!
Κοιμήσου ήσυχα.
Στη μνήμη του δικού μου δασκάλου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου