Πιστεύω, σε όσους θα έλεγαν «τρελούς»

 

Αγαπώ το κόκκινο. Μου θυμίζει το πάθος που βλέπω στα μάτια όσων προβάλλουν περίτρανα πως δεν θα ξαναγαπήσουν. Και πιστεύω πως είναι αυτοί που θα αγαπήσουν πριν από όλους τους άλλους.

Πιστεύω στο γέλιο. Εκείνο το πηγαίο που ξεπροβάλλει από ένα αστείο που δεν λογάριαζες να ειπωθεί. Συνεπάγεται ότι, λατρεύω -πόσο λατρεύω!- το χιούμορ. Κυρίως, το έξυπνο που δεν πιάνουν όλοι.

Μαγεύομαι από τους ευτυχισμένα, ερωτευμένους ανθρώπους. Θέλω να κλέψω από τη λάμψη των ματιών τους ﮲ αυτή τη λάμψη που δεν ξέρουν πως προβάλουν. Άσχετα από το τι ερωτεύονται ﮲ άνθρωπο, πράγμα ή ιδεολογία. 

Αγαπώ την παιδικότητα –όχι απαραίτητα στα παιδιά. Αγαπώ, κυρίως, τους ενήλικες που γίνονται παιδιά και μοιάζουν ανώριμοι, μια ζωή. Τους αγαπώ που ο αυθορμητισμός τους υπερκαλύπτει την κακή κριτική των πρέπει των «μεγάλων» και των «σοφών».

Πιστεύω σε εκείνους που παραδέχονται την ήττα τους, εκεί που νόμιζαν πως δεν θα ηττηθούν ποτέ. Λατρεύω τα σκυμμένα μάτια της αποτυχίας, που ακόμα λαμπυρίζουν από πόθο να μεγαλουργήσουν.

Μαγεύομαι από την ανατολή. Θέλω να αρπάξω τον ήλιο της και να τον κάνω δικό μου. Μου θυμίζει ότι η ευκαιρία να ζήσω, ξυπνά μαζί μου κάθε ξημέρωμα.

Αγαπώ το ροζ. Εκείνο το χρώμα που φτιάχνεται από δύο διαφορετικά χρώματα, μετά που ξεθώριασαν. Και γίνεται ωραιότερο κι από το καθένα μόνο του. Μου φέρνει στον νου τα χρώματα των ανθρώπων γύρω μου, μετά από μπουγάδα, μαζί με το δικό μου.

Πιστεύω στον ρομαντισμό. Εκείνη την αδιάσειστη ευαισθησία των καλλιτεχνών που επεκτάθηκε κι έγινε μόδα σε απλούς ανθρώπους που ήξεραν να ζήσουν ﮲ καλύτερα, να νιώσουν! Γοητεύομαι από τον ρομαντισμό, που αδυνατούν να νιώσουν οι ρεαλιστές και οι ορθολογιστές. 

Μαγεύομαι από το ρίσκο. Γιατί δεν ρισκάρω. Και θαυμάζω αυτούς που το κάνουν γιατί γίνονται, εν τέλει, δάσκαλοί μου. 

Η αλήθεια είναι ότι, πιστεύω στα θαύματα. Και αγαπώ τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι τα φτιάχνουν οι ίδιοι.

Αν τα φτιάχνουν οι ίδιοι, τότε θα μπορούμε να τα φτιάξουμε κι εμείς. 

Μην λες «όχι». Αυτοί, δεν θα το έλεγαν ποτέ.

Λυπάμαι, όσους ρεαλιστές, θα έλεγαν «τρελλούς» τους ονειροπόλους, από φόβο μήπως δεν τους μοιάσουν.