Τι θα έκανες αν δεν σκεφτόσουν το «όταν»

Ανάθεμα για όλα τα «όταν» που  άφησαν μισά τα παρόντα μας.

«Όταν θα πάρω χρήματα..»

«Όταν θα βρω χρόνο..»

«Όταν θα βρω την κατάλληλη..»

«Όταν θα βρω τον εαυτό μου..»

«Όταν θα μετρήσω όλα τα ρίσκα..»

Μένεις να μετράς για μέρες, μήνες, ίσως και χρόνια, όλα τα ρίσκα για να σου θυμίσουν τελικά ότι οι δικαιολογίες σου είναι πιο πολλές από τις ενέργειές σου. Και έτσι ούτε χρόνο βρίσκεις, ούτε χρήματα, ούτε την κατάλληλη, ούτε τον εαυτό σου.

Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Συνηθίσαμε από μικροί να απαντάμε στην πιο επαναλαμβανόμενη ερώτηση που υπάρχει στην ιστορία του σύμπαντος, για ένα μέλλον που ως παιδιά, δεν γνωρίζαμε αν θα φτάναμε –και αν θα θέλαμε-  αγνοώντας το παιδικό παρόν μας που, έπρεπε πρώτα να μας αφήσει να είμαστε παιδιά.

Κι όχι μόνο αυτό, η ερώτηση προκατάβαλλε μια απάντηση που αφορούσε μόνο τα επαγγελματικά. Τα παιδιά που είχαν απαντήσει «γιατρός» έγιναν «καλλιτέχνης», και αντίστροφα. Τα παιδιά που απάντησαν «ηθοποιός» έγιναν «κομπιουτεράκης», τα παιδιά που είπαν «πιλότος» έγιναν «δάσκαλος», και τα υπόλοιπα παιδιά, ακόμα ψάχνονται.

Χάθηκαν, δηλαδή, όλα τα υπόλοιπα που θα μπορούσες να γίνεις; Ας πούμε ευτυχισμένος ή συμπονετικός ή χαμογελαστός ή δοτικός ή ηθικός; Τέλος πάντων. Το θέμα δεν είναι τόσο το τι θα μπορούσες να γίνεις αλλά το τι δεν γινόσουν περιμένοντας το «όταν» σου. Θα μπορούσες να ήσουν απλώς παιδί. Να παίζεις ώσπου να κοκκινήσεις, να κυλιέσαι στη λάσπη ώσπου να θολώσουν τα μάτια σου, να κάνεις γκάφες ώσπου ο κηδεμόνας σου να ανάψει λαμπάκια, να χαχανίζεις ώσπου δεν θα αναπνέεις.

Δυστυχώς, δεν βλέπω να αλλάζει κάτι στην ενήλικη ζωή. Ένα «όταν» παραμένει κολλημένο σε κάθε μεγάλη απόφαση της ζωής των ανθρώπων. 

Καταριόμαστε το σκοτάδι, αντί να ανάψουμε ένα κερί. Καταριόμαστε τη δουλειά μας, αντί να στείλουμε ένα βιογραφικό κάπου αλλού. Κλαίμε την τελειωμένη σχέση μας, αντί να την τερματίσουμε. Αναμασούμε τη μόνιμη αχαριστία του φίλου μας, αντί να κάνουμε φίλους που δεν είναι αχάριστοι. Συνεχίζουμε τον κλάδο σπουδών που απεχθανόμαστε, αντί να ξεκινήσουμε ένα άλλο πτυχίο.

«Η πρώτη φορά είναι η δύσκολη» έλεγε ο παππούς μου.

Όταν κάνεις αυτό που αρχικά φοβόσουν, μετά σκέφτεσαι, «αυτό ήταν;» Άσε που μετά μπορεί να σου αρέσει κιόλας! Δεν ξέρω τι σκεφτήκατε, αλλά εγώ για το ποδήλατο μιλώ ﮲ που μας φόβιζε μικρούς και μετά, ήταν ο λόγος να ξυπνάμε πρωί τα καλοκαίρια.

Ό,τι συμβαίνει τη στιγμή που συμβαίνει, είναι τεράστιο. Τεράστιο και ανυπέρβλητο.

Επαναλαμβάνω: ..τη στιγμή που συμβαίνει. Γιατί μετά από ένα χρόνο αυτό που συμβαίνει σήμερα, θα είναι αν όχι απειροελάχιστο, σίγουρα μικρότερο απ’ ότι είναι σήμερα. Όπως πολλά άλλα δύσκολα γεγονότα του παρελθόντος που δυσκολευόσουν να διαχειριστείς και σήμερα σου μοιάζουν γελοία ή πιο εύκολα διαχειρίσιμα. Γιατί, προφανώς, τώρα ξέρεις ή υπολογίζεις πώς θα τα διαχειριστείς.

Ό,τι συμβαίνει τη στιγμή που συμβαίνει, μοιάζει καταστροφικό για σένα.

Επαναλαμβάνω: ..μοιάζει καταστροφικό για σένα. Το ότι μοιάζει, δεν σημαίνει ότι είναι κιόλας. Θυμήσου εκείνες τις φορές που ένας φίλος σου, έλεγε ότι θέλει να αλλάξει δουλειά ή ότι θέλει να χωρίσει ή ότι πρέπει να παραδώσει την πτυχιακή και το αναβάλλει συνεχώς. Ήταν τόσο τεράστιο για κείνον, και για σένα, ήταν τόσο απλή η απάντηση «Αν θες να αλλάξεις δουλειά, άλλαξε», «Αν θες να χωρίσεις, χώρισε», «Κάτσε και στρώσου να κάνεις την πτυχιακή». Ναι, αλλά για κείνον, ήταν τόσο καταστροφικό αυτό που θα συνέβαινε, αν για παράδειγμα άλλαζε δουλειά. Με τον ίδιο τρόπο, σκέψου πόσο μικρότερο μπορεί να είναι στην πραγματικότητα, το πρόβλημα που σου συμβαίνει τώρα, απ’ ό,τι είναι στο μυαλό σου.

Με ενοχλεί να βλέπω ανθρώπους να περιμένουν τα «όταν». Γιατί σε αυτή την αναμονή ξεχνούν τα «τώρα».

Αν τώρα κάνουν ένα μικρό βήμα, θα φέρουν το «όταν» πιο κοντά.

Αν τώρα θεωρήσουν την κατάλληλη στιγμή για να γράψουν την εισαγωγή της πτυχιακής τους, ήδη θα ακυρώσουν το «όταν βρω χρόνο». Αν τώρα σκεφτούν τον εναλλακτικό τρόπο να μαζέψουν χρήματα, θα επιλύσουν το «όταν είμαι πιο άνετα οικονομικά». Αν τώρα, προσφέρουν αγάπη στον εαυτό τους, θα σταματήσουν να περιμένουν την κατάλληλη να το κάνει.

Κυρίως, με ενοχλεί που, είναι υπερμέγιστοι και κολλάνε σε κάτι πράγματα μικρά –που λέει και το άσμα. Που έχουν ικανότητες τέτοιες, που θα ζήλευε ο καθένας. Που οι δεξιότητες τους, είναι δυσανάλογα τεράστιες σε αυτό που ονομάζουν δυσκολία. Που οι γνώσεις τους, φτάνουν και περισσεύουν για να δράσουν σήμερα.

Με ενοχλεί που, σταματούν να χαμογελάνε γιατί περιμένουν τα «όταν». Που σουφρώνουν τα φρύδια αντί να γυαλίζουν τα μάτια τους. Που φαίνονται στριμμένοι –από την ανησυχία ή το άγχος τους- αντί να ανοίξουν την υπέροχη ψυχή τους. Με ενοχλεί που σε βλέπω σκυθρωπό αντί να υψώσεις το ανάστημα σου –που είναι ψηλότερο από όλους εδώ γύρω.

Σταμάτα να κλαις πάνω από ένα χυμένο γάλα. Χύθηκε. Δέξου το. Πέταξε τα θρύψαλα από το ποτήρι, σκούπισε το γάλα και σφουγγάρισε. Μην ξεχνάς να το κάνεις τραγουδώντας.

Αν έλειπε το «όταν» από το κεφάλι σου, τι θα έκανες;

Αν ήσουν ένα παιδί, και σκεφτόσουν τόσο απλά όπως αυτό, τι θα έκανες; 

Αυτό κάνε! Κι αν σου μοιάζει δύσκολο, κάνε απλώς ένα μικρό βήμα για να πλησιάσεις αυτό που θέλει το παιδί μέσα σου.