Η μάνα διαισθάνεται και έχει πάντα δίκιο

 

Πάντα έλεγα ότι είναι κακό η μάνα σου να μάθει από τεχνολογία. Μα κατέληξα στο ότι, δεν είναι τα sms ή τα στάτους μας στα social media που της φέρνουν επιφώτιση για το τι στο καλό κάνουμε σε άλλες περιοχές ή χώρες, αλλά η μητρική αδιαμφισβήτητη διαίσθηση. Όσες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά της κι αν είσαι, μπορεί να ψυχανεμιστεί αν έφαγες, αν κάποιος σου χάλασε τη ζαχαρένια, αν πέρασες το μάθημα, αν βγαίνεις με κάποιον, αν για όλα αυτά λες αλήθεια η ψέματα.

Αν σκεφτεί κανείς πόσα πολλά πράγματα διαισθάνεται η μάνα, είτε είναι δίπλα σου είτε σε άλλη γεωγραφική συντεταγμένη, είναι τόσο τρομακτικό που είσαι βέβαιος πως εφάρμοσε κλειστό κύκλωμα κρυφής παρακολούθησης και ραντάρ που εκπέμπει σε συχνότητες εικοσιτετραώρου.

Δε χρειάζεται να της δώσεις λογαριασμό, γιατί έτσι κι αλλιώς τον ξέρει, άσχετα αν πάντα στον ζητάει. Έχω μια υποψία πως απ’ όταν είναι στο μαιευτήριο, τους ενσωματώνουν ένα σκληρό δίσκο, με ατάκες κι οδηγίες χρήσης για το ποια ατάκα θα ξεστομίζουν ανάλογα με την περίπτωση. «Πάρε ζακέτα!», «Έφαγες σήμερα; Να φας! Αδυνάτησες», «Δες τον Κωστάκη που διαβάζει», «Δε με ενδιαφέρει τι κάνουν τα άλλα παιδιά, το δικό μου με νοιάζει», «Ίδιος ο πατέρας σου είσαι», «Όταν φτάσεις να με πάρεις τηλέφωνο», «Όταν θα γίνεις μάνα, θα καταλάβεις», «Εγώ στην ηλικία σου συντηρούσα δύο παιδιά», «Όταν πεθάνω, να δω τι θα κάνετε». Η αγαπημένη απ’ όλες τις φράσεις της και η οποία προσδίδει δικαίωση στη μητρική διαίσθηση; «Στα ‘λεγα εγώ».

Αφενός είναι τρομακτικό. Αφετέρου πόσο υπέροχο πράγμα, ένας άνθρωπος να σε καταλαβαίνει από μίλια μακριά όταν γύρω σου δεν μπορεί να το κάνει κανείς. Μαντεύει τις σκέψεις σου χωρίς να τις ξεστομίσεις, αντιλαμβάνεται τα αρνητικά vibes σου από το ακουστικό κι ας υποκρίνεσαι το πιο ευτυχισμένο άτομο της υφηλίου. Ξέρει τη ζαβολιά σου από την πρώτη πρόταση που ξεστόμισες για να την κρύψεις. Δεν μπορείς να της κρυφτείς σε καμιά περίπτωση. Ούτε στην περίπτωση που σε αφήνει να πιστεύεις ότι την έχεις ξεγελάσει.

Η αλήθεια είναι πως στα περισσότερα, είχε όντως δίκιο. Ακόμα κι αν με υπεκφυγή έκρυψες τη στεναχώρια σου, εκείνη μπόρεσε να καταλάβει και να σου δείξει πως είναι εκεί να σε ακούσει. Ακόμα κι αν της είπες πως έφαγες, ξέρει πως δεν έφαγες. Η απόδειξη πως ακούει βιονικά και το στομάχι σου. Θυμώνει που δεν πέρασες το μάθημα, χωρίς να της το έχεις πει. Τεκμήριο πως επικοινωνεί με τον καθηγητή μέσω τηλεγράφου και σήματα μορς. Όσες θάλασσες ή βουνά μακριά κι αν βρίσκεσαι, θα ρωτάει πάντα με ποιους βγήκες κι εσύ θα ονοματίζεις την παρέα για να μην πεις πως ήσουν με το πρόσωπο. Από το ψιλιασμένο ύφος της, καταλαβαίνεις πως πάλι ξέρει ότι κάτι της κρύβεις. Οι κάμερες τελικά δεν είναι στο σπίτι, πάνω σου τις εφάρμοσε. Microchip με μικρόφωνο και κάμερα, γιατί δεν μπορεί, ακόμα και τις γκριμάτσες σου βλέπει.

Όταν ήμασταν μωρά, τής ήταν εύκολο να ξημεροβραδιάζεται πλάι μας στην αρρώστια, να τρέχει να μας σηκώσει όταν πλαντάζαμε στο κλάμα, να μας διαβάζει ένα παραμύθι διώχνοντας τους εφιάλτες, να μας κρατήσει αγκαλιά, να μας αγαπήσει από κοντά. Μα όταν μπαίνουν χιλιόμετρα ανάμεσα μας, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να διαισθάνεται.

Η μητέρα δεν είναι ο πρώτος άνθρωπος που συναντήσαμε όταν ήρθαμε σε αυτή τη γη. Η μητέρα είναι ο άνθρωπος που μέσα στο σώμα της έφτιαξε σπίτι για να δημιουργηθούμε από την αρχή της σύλληψής μας. Η μυρωδιά και η αγκαλιά που γνωρίσαμε πριν μας τη δώσει.

Καμιά σχέση δεν είναι τόσο καταλυτική όσο αυτή της μάνας με τα παιδιά της. Ένας δεσμός προσκόλλησης, συγκρούσεων αλλά και μιας μεγάλης αγάπης. Η μάνα είναι το πρώτο πρότυπο για τα παιδιά της κι ο ασφαλής δεσμός που παρέχει τον ουσιαστικότερο ρόλο στην εξέλιξή τους. Οι κόρες, πασαλειφτήκαμε μικρές με ένα κραγιόν για να της μοιάσουμε. Βάζαμε τα τακούνια της, γιατί βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε, σαν εκείνην. Οι γιοι, ήδη στο μυαλό τους σχημάτιζαν την εικόνα της γυναίκας που θα παντρεύονταν, με τα χαρακτηριστικά, πάλι εκείνης.

Στην εφηβεία η μάνα μοιάζει το άτομο με μηδενική κατανόηση στην επαναστατική συμπεριφορά που υιοθετούμε, γίνεται το άτομο που δε θέλουμε να μοιάσουμε ποτέ. Δημιουργείται ένα χάσμα επικοινωνίας, απόψεων, επικριτικών καυγάδων, έντονων συγκρούσεων, απόστασης.

Κι ύστερα φτάνουμε στην ενηλικίωση. Κι έρχονται οι ενοχές να μας θυμίσουν πως η μάνα πάντα θα ανησυχεί για ‘μας πιο πολύ απ’ οποιονδήποτε άνθρωπο πέρασε από τη ζωή μας. Και θα γίνεται περήφανη κάθε μέρα, μόνο και μόνο που υπάρχουμε. Κάπου εκεί θα εκτιμήσουμε ότι ο ρόλος της είναι ο πιο δύσκολος ρόλος του κόσμου. Έχει πτυχίο μάγειρα, λογιστή, ψυχολόγου, είναι μέντιουμ και ξέρει από μαγικά κόλπα και γιατροσόφια. Κι εμείς μια μέρα θα είμαστε η πιο εξελιγμένη εκδοχή της. –Sorry, αλλά ισχύει και επιστημονικά.

Δεν της είπαμε ποτέ ότι, στα ξένα, μας λείπει η Κυριακή με τις μυρωδιές απ’ τις μαγειρικές της. Δεν παραδεχτήκαμε πως η γρίπη ήταν γιατί όντως δεν πήραμε ζακέτα. Δεν της εξομολογηθήκαμε ποτέ πως η αγκαλιά της είναι το πιο λυτρωτικό πράγμα στις δύσκολες στιγμές μας. Δεν της είπαμε ευχαριστώ, για όλες εκείνες τις φορές μου μας ήξερε πιο καλά απ’ ότι εμείς τον εαυτό μας.

Εκείνη θα είναι πάντα αυτή που αναζητάς στα αδιέξοδα. Εκείνη που θα σε συγχωρεί για όσα οι άλλοι δε θα μπορέσουν. Εκείνη που το κενό της δε θα το καλύψει κανένας άλλος, εκείνη που σου έδωσε ζωή και σε έχει γαλουχήσει με εφόδια να γίνεις γονιός και σωστός άνθρωπος. Εκείνη που όσο κι αν την πληγώνεις, θα σου παρέχει αγάπη γιατί είσαι ο λόγος που επιβεβαιώνει τον ιερό ρόλο στη ζωή της, αυτόν της ΜΑΝΑΣ.

 

 Αφιερωμένο σε ‘κείνη, γιατί είναι μία και μοναδική.