Οι επιλογές που έχεις όταν βρίσκεσαι σε αδιέξοδο

 

Πολλές φορές οι άνθρωποι αισθάνονται ότι τα πράγματα δεν οδηγούν πουθενά, ότι έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους και όλα παραμένουν ίδια. Όσο περισσότερο διατηρούν αυτό το αίσθημα τόσο περισσότερο αποκτούν την ικανότητα της υπερ-γενίκευσης, δηλαδή αν το αδιέξοδο αφορά έναν τομέα της ζωής τους, ξεκινά να επηρεάζει κι άλλον κι άλλον κι άλλον ώσπου «τίποτα δεν θα αλλάξει και ποτέ».

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παγίδα του μυαλού από τη σκέψη ότι, βρίσκεσαι σε αδιέξοδο κι ότι τίποτα δεν δουλεύει σωστά. Τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν τέλεια από τη μια μέρα στην άλλη και χωρίς την περαιτέρω προσπάθειά σου. Αν μπορούσε να γίνει αυτό, οι ψυχολόγοι θα είχαν τηλεχειριστήρια για όλους ώστε να τους επαναπρογραμματίζουν σε μία μόνο συνεδρία, και τσιπάκια, που να εφαρμόζουν στον αυχένα του κάθε ατόμου (π.χ τσιπάκι anti-άγχους, τσιπάκι anti-κατάθλιψης κ.ο.κ). 

H βεβαιότητα για την έλλειψη εναλλακτικής λύσης ή άλλης οπτικής και προοπτικής, προκαλεί σωματική και πνευματική παράλυση, πάγωμα, αδράνεια, ψυχικό θάνατο. Σε τέτοιες περιπτώσεις που το άτομο «πέφτει» στο αίσθημα αδιεξόδου, είναι δύσκολο να αντιληφθεί ακόμα και μια αναδυόμενη λύση που θα προκύψει, επειδή αυτό που πιστεύει τόσο βαθιά πια, είναι ότι «τίποτα δεν θα αλλάξει». Βλέπει τα πράγματα από τη μία δική του οπτική και η λύση που πιθανόν υπάρχει (ή υπήρχε από πριν) να μην το ικανοποιεί. Είναι όμως μια λύση. Άρα δεν είναι σε αδιέξοδο.

Σε κάθε αδιέξοδο υπάρχουν τουλάχιστον πέντε επιλογές:

1. Να αλλάξεις την κατάσταση
2. Να αλλάξεις τον τρόπο που βλέπεις την κατάσταση
3. Να αλλάξεις τη συμπεριφορά σου απέναντι στην κατάσταση
4. Να αποδεχτείς την κατάσταση
5. Να φύγεις από την κατάσταση

Σε όλες αυτές τις επιλογές υπάρχουν συν και πλην, λιγότερη ή περισσότερη προσπάθεια από μέρους σου, λιγότερες ή περισσότερες συνέπειες. Η κάθε επιλογή που θα κάνεις όμως, έχει καλύτερα αποτελέσματα στο παρόν και το μέλλον σου, από την επιλογή του αδιεξόδου.

Πώς περιμένεις να αλλάξει κάτι αν δεν προσπαθήσεις καν; Ή πώς περιμένεις να αλλάξει κάτι αν δεν προσπαθήσεις ξανά και ξανά; Ακόμα κι αν κουράστηκες να προσπαθείς, σκέψου το ενδεχόμενο πως ίσως δεν προσπάθησες σωστά.

Η πρώτη παραδοχή που χρειάζεται να κάνεις είναι ότι, η ζωή είναι μια αέναη διαδικασία που έχει τα πάνω της και τα κάτω της και ότι η δική σου στάση απέναντί της θα σε ανταμείψει ανάλογα. Αν η ζωή είναι ένας τεράστιος δρόμος που διακλαδώνεται σε άλλους δρόμους, σε στενά, σε διασταυρώσεις, σε δικλίδες ή σε λεωφόρους, τότε εσύ είσαι αυτός που θα τοποθετήσει τα σήματα κινδύνου, τα αλτ, τα stop, τα αδιέξοδα, τα φώτα τροχαίας αλλά και την ταχύτητα που το όχημα θα διανύσει αυτούς τους δρόμους. Εάν επιλέξεις να τοποθετήσεις το σήμα του αδιεξόδου στο δρόμο μπροστά σου, τότε στρίψε δεξιά ή αριστερά ή κάνε επαναστροφή ή μείνε να κοιτάς για πάντα το αδιέξοδο. Έτσι κι αλλιώς, εσύ κρατάς το τιμόνι.

Η δεύτερη παραδοχή που χρειάζεται να κάνεις είναι ότι, κανένας άλλος εκτός από εσένα, δεν θέλει ούτε να σε βοηθήσει ούτε να σε καταστρέψει. Αν λες ότι βρίσκεσαι σε αδιέξοδο, πρώτον από όλους αδικείς εσένα. Στερείς από τον εαυτό σου την προσωπική κρίση να αποφασίσει, στερείς τη δυνατότητα να δράσει και του μειώνεις παράλληλα την αυτοπεποίθηση, καταδικάζοντάς τον στη στασιμότητα, τη δυσφορία και το μηρυκασμό.

Η τρίτη παραδοχή που χρειάζεται να κάνεις, αλλά και η μοναδική απάντηση στο αδιέξοδο είναι ότι, για να ξεκολλήσεις από αυτό, χρειάζεται δράση. Αυτό θα σου δώσει την παρακίνηση να αναλάβεις εσύ την ευθύνη της σωτηρίας σου και να σε «κουνήσει» από την ακίνητη στάση μπροστά από την πινακίδα που δείχνει πως δεν οδηγεί πουθενά.