Τα gratifies που λένε την αλήθεια

Ανέκαθεν αναρωτιόμουν για την ιστορία που κρύβει κάθε grafity που έβλεπα. Τι σόι ανθρώπους να συνδέει πίσω του. Και τι τους εμποδίζει από το να το πουν κατά πρόσωπο ο ένας στον άλλον. Ποια συναισθήματα των πρωταγωνιστών καταπίνουν οι λέξεις της φράσης που αναγράφεται. Ποια συναισθήματα. Και ποιες στιγμές τους.

Σε ποιο σημείο άραγε, της ιστορίας τους συναντιόμαστε εμείς οι αναγνώστες όταν το βλέπουμε γραμμένο σε κάποιο τοίχο ή μαρκίζα ή πινακίδα ή κτίριο. Και τι συμβαίνει παράλληλα στη δική μας ιστορία; Γιατί με κάποια από αυτά ταυτιζόμαστε ή άλλα δεν μας αγγίζουν; Ποιες αναμνήσεις μας ξυπνούν, και ποιες κοιμίζουν. Και γιατί εμείς βρεθήκαμε, τυχαία εκείνη τη στιγμή, σε εκείνο το σοκάκι. Πώς μας επέλεξε η μοίρα ώστε να το διαβάσουμε. Μας επέλεξε ή την επιλέξαμε;

Έπαψα να είμαι ρομαντική γιατί μου πλήγωνε την αξιοπρέπεια. Εντάξει, ακούγομαι μελό πιο πάνω, αλλά όλοι το κάνουμε λίγο ή πολύ. Τροφή στις ανεπάρκειες και τις αναξιότητές μας. Κάπως πρέπει να ποτίσουμε και τις πεποιθήσεις μας. Που δεν κρατήσαμε μια σχέση, που προδώσαμε μια φιλία, που έκαναν άλλοι λάθη και τα πληρώσαμε εμείς, που γυρνάμε στα ίδια ή κάνουμε πως δεν συνέβησαν όσα μας πόνεσαν, που δεν μας έδωσαν συγχώρεση ή που δεν συγχωρέσαμε εμείς.

Κάθε grafity λέει την αλήθεια αυτού που το έγραψε. Εσύ, θα σηκωνόσουν από την απελπισία των συναισθημάτων σου, να αγοράσεις σπρέι και να γυρνάς τα στενά να βρεις ένα τοίχο για να πεις κάτι που θα ήθελες να πεις σε κάποιον;

Ούτε εγώ. Θα σκεφτόμουν τον τοίχο και αυτόν που τον έχει στην ιδιοκτησία του. Επίσης, θα βαριόμουν. Η βαρεμάρα θα ήταν δικαιολογία, η αλήθεια θα ήταν ότι, δεν έχω τα κότσια. Το θάρρος ή το θράσος, όπως θες πες το.

Σκέψου την προσπάθεια που έκανε ο άνθρωπος που το έγραψε ή το σχεδίασε για να μεταφέρει αυτό που δεν ακουγόταν διαφορετικά. Δεν μπορεί από το να μην είναι αλήθεια. Δεν μπορεί από το να μην περιέχει τις σκέψεις και τα συναισθήματα του.

Γύρω στα 25 χρόνια μου, θα σκεφτόμουν ότι κάτι αναρχικοί ανήλικοι θέλουν να δείξουν τον τσαμπουκά και την πυγμή τους στο πολιτικό ή κοινωνικό γίγνεσθαι ή την κτητική αγάπη τους σε κάποιο νεαρό ή νεαρή και που ο παρορμητισμός τους, δεν τους αφήνει άλλη επιλογή από την επαναστατική καταστροφή κάποιου τοίχου. Θα με βόλευε αυτή η ερμηνεία που θα έδινα γιατί είχα πια ενηλικιωθεί, είχα πια γίνει νέα εργαζόμενη και ενεργός πολίτης. –Θα ξεράσω. Γιατί αν καταλάβαινα την κοινωνία την οποία υπηρετώ, τους ανθρώπους που ψηφίζω και τους ηγέτες σε κάθε βαθμίδα που συνάντησα, καλύτερα να ήμουν ο αναρχικός έφηβος που έκραζα. Αυτός έχει τουλάχιστον την οπτική να καταλάβει το αδιέξοδο πριν το βιώσει.

Στα 30 και κάτι, ξεκίνησα να ακούω τα grafities που διάβαζα. Ναι, να τα ακούω. Να ακούω τι είχαν πραγματικά είχαν να πουν, το μήνυμα που μετέφεραν και τα αισθήματα του δημιουργού τους. Την απελπισία, το αδιέξοδο, την ένταση της αγάπης, τον πόνο της προδοσίας, την αγανάκτηση, τις ανάγκες, τα θέλω, τα όχι και τα ναι του δημιουργού.

Ώσπου πριν μερικούς μήνες, ενώ οδηγούσα σε ένα χωριό έξω από δω, είδα το απόλυτο grafity «Παντρέψου με».

Δεν ήταν δική μου πρόταση γάμου προφανώς, εμφανώς και ευτυχώς, αλλά μου γκρέμισε κάθε προηγούμενη πεποίθηση περί αναρχικών εφήβων. Όσα grafity κι αν φωτογράφιζα για να κρατήσω στο αρχείο μου, ώστε να τιμώ αυτούς που τόλμησαν, αυτό, ήταν το απόλυτο. Γιατί, αναζητώντας τη ρίζα του -όπως θα έκανε κάθε περίεργος που σέβεται τον εαυτό του- ανακάλυψα ότι το έγραψε ένας ενήλικας με καλή δουλειά και υπόληψη, σε μια αγάπη που δεν μπορούσε να πλησιάσει, δηλώνοντας έτσι την έναρξη αυτού που θα έλεγαν στην Κρήτη, βεντέτα, χωρίς να κωλώσει στις συνέπειες.

Είμαι σίγουρη ότι κάποιοι σκέφτονται «Καλά ως ενήλικας, δεν βρήκε άλλο τρόπο να το κάνει» ή «Αυτά είναι τρέλες και δεν συμβαίνουν στην πραγματικότητα» ή «Είναι ηλίθιος» ή «Είναι κάτι σοβαρό για να το ζητήσεις από ένα grafity» ή θα γελάσουν περιπαιχτικά για την πράξη του.

Ευτυχώς που είμαστε κι εμείς που ζηλέψαμε λίγο για τα κότσια του. Γιατί αν έχεις τα πιο πάνω, καλή δουλειά και υπόληψη, ιδιόκτητο σπίτι, πλούσιο κοινωνικό περιβάλλον και αναγνώριση, είναι μεγάλη η δύναμη που χρειάζεται να συνειδητοποιήσεις ότι, παρόλο που τα έχεις, αυτό που σου λείπει, είναι η αγάπη.

Δεν περιγράφω άλλο.