Είμαστε εθισμένοι στην αδράνεια

 

Εθισμένοι στα πτυχία και εθισμένοι στις σχέσεις που θέλουμε αλλά δεν έχουμε. Εθισμένοι σε όσα δεν αποκτήσαμε και υποχείρια όσων δεν καταφέραμε. Εξαρτημένοι από τις επικριτικές πεποιθήσεις για τον εαυτό μας. Εθισμένοι στα likes και τα follows και σε ρολόγια που μετράνε παλμούς. Και ξεχνάμε τους παλμούς που προκαλεί το ερωτικό πάθος ή το αγαπημένο χόμπι ή το άθλημα. Πιστοί ακόλουθοι των προτύπων με τα ωραία σώματα, που αν δεν τα φτιάχναμε εμείς ως πρότυπα, δεν θα ήταν ποτέ. Εξαρτημένοι από το πρόβλημα και αγνώμονες της λύσης.

Εξαρτημένοι από αγάπες που δεν πήγαν καλά και εξαρτημένοι από αυτές που πήγαν. Εξαρτημένοι από τη ζήλια για τους συνεργάτες που παίρνουν προαγωγή και εξαρτημένοι στον αγώνα μας να τους προσπεράσουμε. Με το κεφάλι γυρισμένο στο παρελθόν, κρατάμε το μαραφέτι κινητό και αναζητάμε ποιος είναι πιο ευτυχισμένος στο σήμερα, για να μεγαλώσουμε τη δική μας δυστυχία.

Εθισμένοι στην αναβλητικότητα, στην αδράνεια και στη μιζέρια. Τόσο πολύ, που αν κάτι πάει καλά, είτε δεν το βλέπουμε είτε το υποβαθμίζουμε. Χάνουμε ηλιοβασιλέματα, βλέμματα, αγγίγματα, μυρωδιές. Χάνουμε καλοκαιρινές νύχτες στη βεράντα με παρέα και χειμωνιάτικες βόλτες κάτω από τη βροχή. Χάνουμε συναισθήματα. Πλαστικοποίηση στη χαρά, την ευτυχία και την ευγνωμοσύνη και ύστερα τα αφήνουμε στα αδιάβαστα.

Κι εσύ. Περιπλανιέσαι σαν τα αδιάφορα λεωφορεία των επαρχιών και ξεχνάς να κάνεις στάσεις. Ερήμην σου περνά η ζωή από δίπλα κι εσύ κορνάρεις γιατί την νομίζεις παρείσακτη.

Αντί να αναζητάς κάτι που να δίνει φωσφόρο στα βράδια σου, κλειδαμπαρώνεις τα πορτοπαράθυρα της καρδιάς σου. Κοιμάσαι για να μην σκέφτεσαι. Και παρασκέφτεσαι για να μην κάνεις. Το πρωί κουκουλώνεσαι κάτω από τα σκεπάσματα σαν να κάνεις μούτρα στη ζωή.

Ρίχνεις την ευθύνη για την αποτυχία σου στους γονείς, στους καθηγητές, στους φίλους και στους διευθυντές σου. Φοβάσαι τόσο το ρίσκο που είσαι στην ίδια θέση από όπου ξεκίνησες.

Προτιμάς τα μπινελίκια γιατί νομίζεις έτσι θα περάσει το δικό σου, κι αν δεν περάσει, γίνεσαι παθητικός δέκτης των δυσκολιών χωρίς να αντιδράς. Είσαι θύτης μα σε βολεύει να παίζεις το θύμα. Αδιαφορείς να σκάψεις μέσα σου και να ανακαλύψεις, γιατί θα ένιωθες ντροπή και αηδία.

Δεν υπήρξες ελεύθερος και δεν θα υπάρξεις όσο συνεχίζεις να παίζεις στο σκάκι μόνο τους απλούς στρατιώτες. Ό,τι σκέφτεσαι και ό,τι πιστεύεις, θα γίνεις. Γίνεσαι. Έγινες!

Και θα αλλάξει αυτό, μόνο τη στιγμή που θα δεις εσένα τον μεγαλύτερο εχθρό κι ανταγωνιστή που είχες ποτέ. Γιατί δεν κάνει να υποτιμάς τον εχθρό.