Εξομολόγηση

 

Έμαθα να διαβάζω τους ανθρώπους καλά. Και να τους αξιολογώ με βάση αυτό που οι ίδιοι θέλουν να μου προβάλουν ως αληθινό. Με αυτό μόνο δουλεύω. Με την αλήθεια τους. Τα υπόλοιπα, που βγάζω ως συμπέρασμα, περιμένω να τα διαψεύσουν από μόνοι τους, πολλές φορές, το ελπίζω, για το καλό τους.

Ο πόνος έχει πολλά πρόσωπα να πάρει. Αυτόν του, «δεν έχει νόημα να ζω» ή του «ήμουν πολύς για κείνην» ή του «δεν ήμουν αρκετή για εκείνον» ή του «δεν εκτίμησαν όσα πρόσφερα» ή του «αν συνέχιζα, θα είχα μια ζωή που δεν ήθελα» ή του «δεν αντέχω άλλο» ή του «δεν θα λείψω σε κανέναν» και άλλα πολλά, που ο άνθρωπος, συνειδητά ή υποσυνείδητα, προβάλει, πρώτα στον εαυτό του, για να τον πείσει, και μετά στον περίγυρο, που σαν διψασμένο σκυλί αδημονεί να μάθει.

Δεν είμαι ούτε Θεός ούτε κριτής. Αγαπώ να δίνω στους ανθρώπους την ευκαιρία και την ελευθερία να το κάνουν. Να διαψεύδουν τον εαυτό τους. Κάπου εκεί έρχεται η κάθαρση και η λύτρωση. Εκεί έρχεται, δηλαδή, η θεραπεία. Όσο παραπάνω αντιστέκονται, τόσο περισσότερο λυπάμαι που δεν θα αντικρύσουν το πραγματικό εγώ τους. Ούτε τα πραγματικά θέλω τους. Ούτε το πραγματικό «είναι» τους. Το αδύναμο, και συνάμα τόσο δυνατό. Το ανεπαρκές, και την ίδια ώρα το πιο αρκετό να μεγαλουργήσει. Το ανίκανο και μαζί το πιο ικανό να φτάσει όπου δεν φαντάστηκαν ποτέ.

Έχω τις σπουδές να  μιλάω με αυτό τον τρόπο και τις εμπειρίες να το στηρίξω. Θυμώνω να μην ξεμπροστιάζουν τη γύμνια τους, οι άνθρωποι. Ξέρετε πόσο ομορφότεροι μοιάζουν, όταν μοιάζουν πιο άνθρωποι; Ξέρετε τι σημαίνει να μιλάνε με συναισθήματα αντί με γεγονότα; Ξέρετε πόσα περισσότερα πράγματα μπορούν να επιτύχουν ενώ μιλάνε για όσα δεν πέτυχαν; Ξέρετε πόσο σπουδαίοι γίνονται, όταν περιγράφουν το πόσο μικροί υπήρξαν;

Μπαίνω στη φωτιά για να σας το αποδείξω. Είμαστε τόσο τεράστιοι κι ας κολλάμε σε κάτι πράγματα μικρά. Γελοίο και ασύλληπτο. Κι αν τα συναισθήματα είναι τόσα που δεν τα σηκώνει το μέσα μας, το πιο ντροπιαστικό είναι να μην ζητήσουμε να τα σηκώσει κάποιος άλλος για εμάς. Βοήθεια! Να ζητήσουμε βοήθεια. Ναι, εκεί καλουπωμένοι με τα πρέπει και τα μην μας, να αναγνωρίσουμε την ανάγκη να φωνάξουμε για όσα μας έπνιξαν και μας κατατρώνε ακόμα. Για όσα μας επέβαλαν και δεχτήκαμε. Για όσα μας ταΐζουν και τρώμε, χωρίς να πεινάμε γι’ αυτά. Μοιρασιά! Να μοιραστούμε όλα αυτά, να ανακουφίσει το μέσα μας.

Το πιο μεγάλο, το πιο εκπληκτικό, το πιο θαυμάσιο, είναι να γίνεις ένα βήμα καλύτερος από αυτό που σε έμαθες να είσαι. Και από αυτό που έμαθαν οι άλλοι να είσαι. Δηλαδή, να ξεπεράσεις εσύ, εσένα.

 

Αφιερωμένο.