Ό,τι μετάνιωσα πιο πολύ

Θυμήθηκα τη φράση του στο τελευταίο έτος σπουδών: «Μείνε εδώ. Θα έχεις δικό σου τμήμα να διδάσκεις κι εμένα που πιστεύω σε σένα».

..Μέχρι σήμερα δεν ξέρω γιατί δεν έμεινα. Μάλλον έφυγα με την υπόσχεση στον εαυτό μου να ξαναγυρίσω. Με ξεγέλασα. Και δεν γύρισα.

..Θυμάμαι όμως καλά να με γεμίζει τόση πολλή ευτυχία όταν πατούσα τα πόδια μου σε κείνη τη σχολή, που ούτε εκείνος μπορούσε να φανταστεί τι αισθανόμουν. Το ούι μου. Το δασκαλούι μου. Από πάντα και για πάντα.

Το μοναδικό πράγμα που ονειρεύτηκα ποτέ και που όλοι έμπαιναν τοίχος να εμποδίσουν, εκείνος ήταν που άνοιξε ορίζοντες ολάκερους και έριξε τοίχους, και γεφύρωσε γκρεμούς και άνθισε τα λουλούδια, για να μου διδάξει. Ο χορός αλλά όχι γενικά, αλλά ειδικά, ο χορός από το μέσα μου.

Δεν ξέρω αν το έμαθε και ποτέ. Δεν ξέρω αν έμαθε ποτέ το ούι μου, το πόσο σήμαινε για μένα, αυτό που για εκείνον, ήταν αυτονόητο, να διδάξει.

Δεν θα μάθει ποτέ. Μα εγώ ξέρω. Ξέρω πόσο συναίσθημα μου γέμιζε η επίτευξη μιας φιγούρας, η μία περισσότερη στροφή μετά από τόσες πρόβες, το «μπράβο» του μετά τα λιωμένα πόδια και τα ματωμένα δάκτυλα, η αγκαλιά του μετά το διάβασμα που έριχνα για τις εξετάσεις του επαγγελματικού και τις απογοητεύσεις, όταν λυγούσα μετά τις προσπάθειες.

Γεμάτη ένιωθα. Γεμάτη από μουσική, αγάπη, αποδοχή, αναγνώριση και χορό. Τι άλλο να θέλει ο άνθρωπος; Πόσες περισσότερες ανάγκες μου να κάλυπτε; Σαν να μου φύτρωνε φτερά στις πλάτες και μου τοποθετούσε αγγέλους στα πόδια. Μηχανικά και μαγικά δημιουργούσα θαύματα στο παρκέ. Και στον αέρα πολλές φορές.

..Ακόμα με πληγώνει. Όλα για όσα μετάνιωσα είναι μέσα και αυτό. Και δεν είναι πάνω από τρία. Σε όσα δεν μετάνιωσα είναι που πάτησα το πόδι μου σε κείνη τη σχολή:

..«Γιατί δεν δοκιμάζετε το πρώτο μάθημα λάτιν;»

«Τι είναι αυτό; Εγώ είμαι του μοντέρνου!»

«Μα το πρώτο είναι δωρεάν για τους φοιτητές»

«Εντάξει, λοιπόν, την Πέμπτη αλλά παρακαλώ να με γράψετε στον μοντέρνο».

Δεν ξεκίνησα ποτέ στον μοντέρνο. Κουραφέξαλα και μηδέν θα ήταν.

Γιατί ο Βαγγέλης είχε μια φλόγα που δεν έσβηνε με τίποτα. Και την άναψε και σε μένα. Κι ύστερα η ίδια φλόγα με πυρπόλησε.

Αφιερωμένο στο ουι της καρδιάς μου.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ghosting: Φαινόμενο της εποχής ή χαρακτηριστικό της προσωπικότητας;

Το ghosting αναφέρεται ως το φαινόμενο που κάποιος διακόπτει απότομα, και χωρίς εξηγήσεις, οποιαδήποτε μορφή επικοινωνίας σε μια σχέση ερωτική, φιλική, οικογενειακή ή επαγγελματική. Οι έρευνες δείχνουν ότι, ανεξάρτητα από τη διάρκεια της σχέσης, μακροχρόνια ή σύντομη, τουλάχιστον το 25% των ανθρώπων θα βιώσει μια εμπειρία ghosting στη ζωή του, είτε ως το άτομο «φάντασμα», είτε ως το «στοιχειωμένο» άτομο. Η έννοια του ghosting, περιγράφεται στη γνωστή φράση «την έκανε Λάκης», έφυγε, δηλαδή, γρήγορα από μια δύσκολη, για τον ίδιο, κατάσταση. Σταματά την επικοινωνία, δεν απαντά σε μηνύματα, αποφεύγει τις κλήσεις, μπλοκάρει ή διαγράφει την αλληλεπίδραση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εξαφανίζεται, ενώ υπάρχουν προφανείς αποδείξεις ότι δεν του έχει συμβεί οτιδήποτε σοβαρό ή ότι δεν μετακόμισε στο Τιμπουκτού επειδή η θεία του ασθενεί. Ή ότι τέλος πάντων, δεν τον λένε Λάκη. Οι συνέπειες του ghosting, είναι αρνητικές τόσο για το άτομο που φεύγει, δεδομένου του ότι δεν του δίνεται η ευκαιρία να

Διαβάστε περισσότερα

Θετικός άνθρωπος

«Είμαι θετική». «Αγάπη μου, εσύ πάντα είσαι θετική», άκουσα στην άλλη άκρη του ακουστικού από έναν δικό μου άνθρωπο που, όσα βιβλία προσωπικής ανάπτυξης κι αν διαβάσω, δεν θα φτάσω το mentality του. Ήταν η απάντηση που έλαβα όταν ανέφερα ότι είμαι θετική στο rapid τεστ. Τι κάνει κάποιον να σου απαντά με τέτοια αισιοδοξία σε ένα γενικό περιβάλλον τοξικότητας, συμφέροντος, αρνητικότητας και ματαιοδοξίας; Τι κάνει κάποιον να έχει μονίμως μια υγιή οπτική σε ό,τι συμβαίνει κι εναλλακτικές λύσεις σε κάθε περίπτωση; Πόσο ζεν πρέπει να ‘σαι στην τελική; Γενικά, με λες θετικό άνθρωπο –αν δεν είμαι σε κρίση κυκλοθυμίας όπως τώρα. Δέκα ημέρες περιορισμό λοιπόν, και αντισώματα για κάτι μήνες –τρεις ή έξι δεν θυμάμαι αλλά ολίγον με ενδιαφέρει αυτό . Το θέμα είναι ότι ο υιός ενέπεσε σε μια περίοδο ξεσκαρταρίσματος στη ζωή μου, που θα ζητούσα, αν γινόταν, να μου άφηνε και αντισώματα για κάποιες κατηγορίες ανθρώπων. Για τον Δέλτα τοξικό, τον Όμικρον αρνητικό, τον Ωμέγα ματαιόδοξο. Γαμάτο safe

Διαβάστε περισσότερα

Οι άνθρωποι που συναντάς στις διακοπές

Εκείνοι που ακόμα κι αν δεν ξανασυναντήσεις ποτέ, έχουν ήδη προσθέσει με τη συμπεριφορά τους ένα όμορφα θετικό κομμάτι στις αναμνήσεις των διακοπών σου. Μπορεί να είναι η κοπέλα στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, ο σερβιτόρος στην ταβέρνα που επισκέφθηκες, η πωλήτρια σε ένα κατάστημα, ο πλανώδιος με τα μπαλόνια, ο τύπος στο περίπτερο που πήρες καπνό ή ο ψαράς με το καλημέρα και το πλατύ χαμόγελο. Σε μια πρόσφατη συζήτηση που είχα, όταν ρώτησα το συνομιλητή πώς πέρασε στις διακοπές απάντησε «Τέλεια! Το προσωπικό εκεί ήταν πολύ φιλικό και φιλόξενο. Με εξέπληξαν. Ήταν πολύ καλοί και με τον γιο μου» . Δεν μου ανέφερε πώς του φάνηκε η χώρα, ποιους αρχαιολογικούς λόγους επισκέφτηκαν, σε ποια μουσεία πήγαν ή τι δραστηριότητες έκαναν εκεί. Μόνο το συναίσθημα που ένιωσε από τους ανθρώπους του καταλύματος. Κανένας από αυτούς τους ανθρώπους του καταλύματος δεν ξέρει πραγματικά πόσο τον επηρέασε. Όμως, το έκανε. Όχι με κόπο ή με σκοπό, απλώς το έκανε με μια απλή χειρονομία, με ένα βλέμμα που δήλωνε

Διαβάστε περισσότερα

ΣΤΟ ΝΤΙΒΑΝΙ

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου