Hand-made happiness

«Μπορείτε να κοιτάξετε σε αυτό το σταντ. Είναι πιο οικονομικά». Μου φάνηκε άσκοπη η τοποθέτηση της πωλήτριας, η οποία με πλησίασε με εμφανή ανιδεότητα –δεν ξέρω καν αν υπάρχει αυτή η λέξη αλλά τέλος πάντων έμοιαζε ανίδεη- για να μου υποδείξει το σωστό ράφι από το οποίο νόμιζε θα με ενδιέφερε να ψωνίσω. Κρατούσα ήδη ένα ζευγάρι σκουλαρίκια από εκείνα που φοράνε οι αραπίνες μαύρες ερωτιάρες και τα οποία είναι το μοναδικό στυλ που μπορεί να διακρίνεται μέσα στα θαμνώδη, ακανόνιστα, ασυνάρτητα μαλλιά μου.

«Είναι ακριβά γιατί είναι χειροποίητα» -πάλι πετάχτηκε χωρίς να τη ρωτήσω.
«Μα καλά, ποιος σου είπε ότι δεν θέλω χειροποίητα και ποιος σου είπε ότι με ενδιαφέρει το σταντ με τα προπαρασκευασμένα». Σκέφτηκα αλλά δεν το είπα εγώ, το είπε το βλέμμα μου.

Όλα σήμερα έχουν κόστος. Και δεν φτάνει μόνο αυτό, αυξάνεται κιόλας. Σπίτι θες, αυτοκίνητο, εκπαίδευση, γάμο, βάφτιση, βόλτα στο αυτοκίνητο (τη βενζίνη που τη βάζεις), καφέ, κοινωνικές σχέσεις, υγεία, φτάρνισμα (πήγαινε γιατρό), πονοκέφαλο (rapid με κόστος), διαζύγιο (πλήρωσε δικηγόρο), όλα σου λέω κοστολογούνται. Όπως κάθε πράγμα έχει ένα κόστος, είχαν και τα χειροποίητα σκουλαρίκια που μου άρεσαν. 

Αλλά να σου πω τι δεν έχει κόστος; Το συναίσθημα όταν τα φοράω. Η αυτοπεποίθηση. Το ότι νιώθω όμορφη δεν έχει κόστος, κυρία πωλήτρια.

Κανένα συναίσθημα δεν έχει κόστος. Είναι δωρεάν και υπέροχο. Αλλά, αλήθεια τώρα, αφού είναι δωρεάν, γιατί δεν τα προτιμούμε πιο συχνά τα ωραία συναισθήματα; Γιατί δεν τα προκαλούμε στους εαυτούς μας καθημερινά; Για ποιο λόγο, επιλέγουμε όσα έχουν κόστος αλλά όχι εκείνα τα free που μας θυμίζουν τους λόγους που λεγόμαστε άνθρωποι;

Θα σου πω, γιατί νομίζω πως ξέρω. Για δύο λόγους:

Α. Επειδή τα free συνήθως τα υποτιμούμε. Έχουμε την εντύπωση πως δεν αξίζουν. Όχι γιατί ευθυνόμαστε γι’ αυτό αλλά γιατί, μάθαμε, ότι όλα για να τα αποκτήσουμε και για να τα απολαύσουμε, έχουν ένα τίμημα. Ακόμα κι αν μας χαρίσουν το δωρεάν, δεν το αξιοποιούμε. Το πήραμε γιατί, οκ, ήταν δωρεάν. Όπως τα ημερολόγια που μοιράζουν οι εταιρείες στο τέλος του χρόνου, όπως τα δείγματα μακιγιάζ που συσσωρεύουν οι γυναίκες από τις εταιρείες καλλυντικών, όπως τα καπελάκια για τον ήλιο που μοιράζει μια φιλανθρωπική οργάνωση. Όλα μπαίνουν στο ντουλαπάκι που ανοίγει μόνο σε μετακομίσεις για να μας θυμίσει ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος που φυλάγαμε ό,τι φυλάγαμε. –Κάπου εκεί μέσα είναι καταχωνιασμένα και τα free συναισθήματά μας.

Β. Επειδή προσπαθούμε να νιώσουμε την ευτυχία και την πληρότητα σε έναν καλό βαθμό στις εξετάσεις -που θα είναι καλύτερος από του διπλανού μας, σε μια καλή δουλειά, και μετά σε μια άλλη καλύτερη με μακροσκελή τίτλο και εισόδημα, μετά στην αναπαραγωγή του είδους πιο νωρίς από τον συμφοιτητή μας στο σχολείο, και ούτω καθεξής μπαίνουμε στο κυνήγι για την ευτυχία, όπως ο σκύλος κυνηγά να φτάσει την ουρά του ενώ είναι δική του, όπως το χάμστερ τρέχει στον τροχό ενώ είναι κύκλος που δεν καταλήγει πουθενά.

Χάνουμε το νόημα της ευτυχίας ακριβώς επειδή το βρίσκουμε! Επειδή θέτουμε όλο και ψηλότερους στόχους και επιδιώξεις για να μας ξαναβάλουμε στο παιχνίδι του κυνηγητού για την ευτυχία. Και ξεχνάμε αυτό που είπαμε «θα είμαι ευτυχισμένος, όταν αποκτήσω αυτή τη δουλειά, αυτή τη γυναίκα, αυτό τον στόχο». Ε τότε, γιατί δεν ήσουν λίγο καιρό μετά που τον απέκτησες;

Ακούστε τι μου είπαν κάποιοι: «Ευτυχία για μένα είναι η μυρωδιά του καφέ το πρωί. Η αγκαλιά του παιδιού μου όταν επιστρέφω απ’ τη δουλειά. Ευτυχία για μένα είναι το μοίρασμα των γεγονότων της εβδομάδας μου με τον κολλητό μου και μια μπίρα. Ευτυχία είναι να τον βλέπω να σχηματίζει ρυτίδες στα μάτια όταν γελά. Ευτυχία, είναι να προσφέρω σε κάποιον άγνωστον, το αίμα μου. Ευτυχία είναι να μου δείχνει το αφεντικό μου ότι με εμπιστεύεται. Ευτυχία είναι να κοιμάμαι με χαμόγελο το βράδυ γιατί βοήθησα κάποιον που το χρειαζόταν. Ευτυχία είναι να είμαι παρόν σε ό,τι ζω».

Αφού μιλάμε για κόστος, πώς θα κοστολογούσες τη ζωή σου; Πόσα αξίζεις; Την ευτυχία σου; Πόσο αξίζει κι αυτή; Μπορεί να είναι χειροποίητη η ευτυχία σου, σαν τα σκουλαρίκια μου; Να τη φτιάχνεις με τα χρώματα που αγαπάς, να βάζεις ρουμπίνια και πολύτιμους λίθους, να κρεμάς χάντρες πάνω σε μαργαριτάρια και χρωματιστούς κρίκους μεταξύ των συνδέσεων; Και να υπογράφεις από κάτω «Hand-made happiness by me».

Κι αν σου έλεγα ότι αυτό είναι εφικτό; Μην επιλέγεις προκατασκευασμένη ζωή κι ευτυχία. Μην με κοιτάς. Γι’ αυτό διάλεξα σκουλαρίκια χειροποίητα. Εξάλλου, αν ήταν ευτυχία όσα κάνεις τόσα χρόνια για να την αποκτήσεις, θα το καταλάβαινες. Δεν νομίζεις; Άλλαξε πολύτιμους λίθους και ρώτα σε «με ποιους τρόπους αισθάνομαι πλήρης και ευτυχισμένος;» κι άμε, να σου προκαλέσεις εκείνο το δωρεάν συναίσθημα που είναι το ακριβότερο του κόσμου.