«Παίξε, ένα ακόμα»

Στρογγυλοκάθισα στο χαλί πλάι σε ένα παιδί που δεν είναι δικό μου. Γύρω στα τέσσερα αυτή κι εγώ στα 35βάλε.

«Παίξε, είναι η σειρά σου», διέταξε και τα κοτσιδάκια της, που το ένα ήταν δεμένο πιο χαμηλά από το άλλο, κουνήθηκαν χαριτωμένα.

Με έπιασε το παραδειγματικό μου ꞏ να νικήσω για να μάθει το παιδί πώς είναι η ήττα. Είναι σημαντικό να ξέρουν τα παιδιά να χάνουν -όχι σαν τη μάνα του που το αφήνει μόνο να κερδίζει.

«Παίξε!» με διατάζει ξανά και μου δίνει τα ζάρια σαν να θέλει να ελέγξει τουλάχιστον όσα μπορεί. Εν τω μεταξύ εγώ ήδη βαρέθηκα «άντε να νικήσω να τελειώνουμε».

Σταματήσαμε να παίζουμε μεγαλώνοντας. Και κυρίως σταματήσαμε σε όσα ξέρουμε εκ των προτέρων το αποτέλεσμα, όπως εγώ στο παιχνίδι με τη μικρή, η οποία εν τω μεταξύ, απεγνωσμένα, εθιστικά και παθιασμένα έριχνε τα ζάρια, τολμώντας τέτοιους ελιγμούς στο παιχνίδι που σίγουρα θα έτρωγε τη σκόνη μου. Αν χρειαζόταν θα ξεπουλούσε και το αγαπημένο αρκουδάκι της για να κερδίσει.

«Yes!! Κέρδισα!» και με μια κίνηση κλείνει το παιχνίδι και τρέχει στην αυλή.

Τι έγινε τώρα; Πότε; Πώς;

- Εντάξει με τόσα ρίσκα που έπαιρνε ήταν λογικό να κερδίσει, εγώ έπαιζα πιο ώριμα και λογικά.

- Ε καλά, εγώ σκεφτόμουν παράλληλα και φιλοσοφούσα όσα σας γράφω εδώ, το παιδί σκεφτόταν μόνο το παιχνίδι.

- Επίσης, αυτή ήταν προσηλωμένη στην πορεία του παιχνιδιού, εγώ μπορούσα να προβλέψω το αποτέλεσμα.

Σε αυτές τις τρεις δικαιολογίες που έδωσα στον εαυτό μου, ακριβώς σε αυτές, βρίσκονται οι απαντήσεις σε όσα δεν πετυχαίνουμε ως ενήλικες. 1) Στα ρίσκα που δεν παίρνουμε γιατί φοβόμαστε τι θα συμβεί, ενώ άλλοι τα παίρνουν και βγαίνουν μπροστά, 2) στο overthinking μας πριν πάρουμε μια απόφαση, αντί να εστιάσουμε στη δράση, και 3) στο ότι προβλέπουμε το αποτέλεσμα, νομίζοντας, ότι θα είναι ακριβώς έτσι όπως το προβλέπουμε.

Γι’ αυτό με τη μικρή, εκεί που πήγαινα να βαρεθώ, με βαρέθηκε αυτή. Για όσα δεν έκανα. Που δεν ήμουν focus στο παιχνίδι μας. Για την τόλμη που δεν είχα.

Σε κάθε παιχνίδι, συμβαίνει αυτό το μαγικό. Δεν ξέρεις το αποτέλεσμα. Αυτό από μόνο του είναι ικανό να αυξήσει τις ορμόνες της αδρεναλίνης, της ντοπαμίνης, της σεροτονίνης και να σε κρατήσει σε εγρήγορση για τη συνέχεια, να αδημονείς για το αποτέλεσμα, το οποίο είναι άγνωστο και αβέβαιο. Προσπαθείς, κοπιάζεις, γι’ αυτό το άγνωστο και αβέβαιο. Αγωνίζεσαι να το πραγματώσεις.

Το άγνωστο και το αβέβαιο στην ενήλικη ζωή είναι ο λόγος που οδηγεί σε φόβο, άγχος και τελικά, αδράνεια. Ο φόβος για όσα δεν ελέγχεις.

Μεγαλώσαμε ως ελεύθερα αποδημητικά χελιδόνια και τελικά μας κλειδώσαμε σε κλουβιά. Μεταλλαχτήκαμε σε παπαγάλους. Από αυτούς που μιλούν κιόλας, και λένε ξανά και ξανά τις ίδιες δικαιολογίες για όσα δεν έκαναν και όσα δεν κάνουν. Για τροφή έχουμε τα «πρέπει» και για νερό τα «γιατί» μας. Και ξέρετε, οι παπαγάλοι που γίναμε, έχουμε για πραγματικότητα το κλουβί μας. Η φυλακή, είναι η πραγματικότητά μας.

Μα η πραγματικότητα; Η πραγματικότητα τι θέλει από τον άνθρωπο;

Βλέπω τα ασύμμετρα κοτσιδάκια να με πλησιάζουν ξανά. Αυτή τη φορά συνοδευμένα με μια αγορίστικη μάγκικη φιγούρα ενός συνομιλήκου της. Τον βάζει να καθίσει απέναντι μου. Το παιδάκι με κοιτάζει δειλά.

«Παίξε, ένα ακόμα. Αλλά αυτή τη φορά, καλά», με κοιτάζει με το ίδιο διατακτικό ύφος και φεύγει ξανά.